‘Ich war erstaunt’

Grappige observaties op een Duitse fietsnieuwsgroep.
Michael Hoffmann stapte onlangs op de terugweg van zijn Urlaub in Groningen uit de trein en reed met zijn fiets de stad in. Op kruisingen verbaasde hij zich over het ongedisciplineerde gedrag van zijn medefietsers, die en masse door rood gaan “en daar, naar het zich liet aanzien, geen slecht geweten over hadden”.

Op een gegeven moment begon het hem op te vallen dat er op veel kruisingen een groen-fase voor fietsers is, maar voor alle richtingen tegelijkertijd. “Het effect is”, zegt hij, “dat een terughoudende fietser die uit een secundaire straat komt vaak geen kans heeft, binnen die groenfase over de kruising te komen. Rechts gaat voor op links schijnt ook niet te gelden, of het wordt genegeerd.”

Er is een repliek van Mario Moschner, die meteen zegt dat het helemaal niets met geweten te maken heeft. Volgens hem luidt de Nederlandse verkeersfilosofie dat niemand op de regels, maar iedereen op het verkeer let. “En wonder boven wonder”, zegt Moschner, “klopt dit systeem”:

“Omdat de fietsers niet alleen op de verkeerslichten letten, maar veel meer op de rest van het verkeer zijn er niet alleen meer roodlicht-overtredingen, maar gebeuren er ook veel minder ongelukken. Als iemand een keer – om wat voor reden dan ook – een fout maakt, dan remt de ander gewoon.”

Moschner is wel een fan van dit Nederlandse systeem:

“Het duurt weliswaar een tijdje voordat men als Duitser aan deze vrijheid gewend is, maar dan is het ook fantastisch. En er gebeuren werkelijk niet meer ongelukken.
Ich war erstaunt.”

Zie verder de.rec.fahrrad.

Wat mezelf betreft: ik verbaas me iedere dag weer bij de kruising Hereweg-brug en Verbindingskanaal. Er geldt gewoon het recht van de sterkste. En dat is er de laatste jaren sterk ingesleten. Gewoon een symptoom dus, van de algehele Nederlandse verhorkering. Niet iets om trots op te zijn, of te verheerlijken.