Jacobskruiskruid

Ik heb al niet zoveel sjoege van planten, maar in een vlaag van totale botanische verstandsverbijstering zeg ik tegen Peter: “Het staat hier wèl vol met boerenwormkruid”. “Dat is geen boerenwormkruid“, corrigeert hij me meteen. “Het is Jacobskruiskruid.”

Peter is de adoptievader van de ecologische binnentuin aan de Mauritsstraat, waar vroeger het gemeentelijk huisvestingsbureau zat. Hij beheert deze tuin en brengt er allerlei bijzondere planten naar toe die hij bijvoorbeeld op braakliggende industrieterreinen aantreft.
Naderhand herinner ik me dat we met zijn beiden al eens een discussie over deze plant hadden. Jacobskruiskruid is giftig voor vee, had ik gehoord.

Thuis google ik er nog maar eens op dat Jacobskruidkruid. Het klopt dat het het spul
giftig is voor paarden, koeien en schapen. In een weiland grazen die er met een boog omheen, maar in het hooi verliest het zijn pregnante smaak en eten ze het wel op. Het gif tast de lever aan, hoopt zich op en als de dieren er maar genoeg van verorberd hebben, gaan ze eraan dood.

In Groningen blijken de provincie, de gemeenten, rijkswaterstaat, waterschappen , landbouworganisaties en natuurclubs net vorige maand een indammingspolitiek te hebben afgesproken. Berm- en natuurbeheerders en particulieren moeten de plant weghouden uit risicovol gebied. Gevaar lopen vooral wei- en hooilanden op zandgrond. In een zone van honderd meter daaromheen hoort de plant te worden uitgeroeid. Grondeigenaren mogen hun buurman daarop aanspreken. Verder mag er geen hooi met Jacobskruiskruid op de markt komen en zullen berm- en natuurbeheerders bij het inzaaien geen gebruik meer maken van zaadmengsels met Jacobskruiskruid.

Toch erkent het Groninger convenant ook de natuurwaarde van de plant, waar nogal wat insecten dol op zijn. Dat blijkt wel aan de Mauritsstraat. Alleen heb ik er de Sint Jacobsvlinder, die het Jacobskruiskruid als waardplant heeft, nog niet gezien. Ik zal eens op de rupsjes letten, als ik er weer eens langs kom.