Olle stainbult

In de Sieboldsgang, een steeg aan de westkant van de Gelkingestraat, bevindt zich de oudste gevelsteen van de stad Groningen. Op die gevelsteen houden twee staande engeltjes een cartouche met het jaartal 1557 omhoog.

De gevel waar die steen ingemetseld werd moet in principe even oud zijn – de ronde renaissance-bogen boven de onderste ramen wijzen op zo’n leeftijd – maar verder heeft er in de loop der eeuwen nogal eens lapwerk plaatsgevonden, zodat de muur nu één groot gemetseld patchwork is:

Toen ik naar de gevel toeliep kwam er rechts buiten beeld een handvol studentes uit een kamerpand, dat de ingang op het binnenpleintje heeft. Gezien de types ging het om een Vindicat- of Albertushuis. Ik voelde me een beetje een binnendringer op het pleintje en gebaarde dat ik hun beslist niet op de korrel nam. Maar dat was voor een van hun nu juist het sein om luidkeels te gaan roepen dat ze in de krant zouden komen. Toen ik bezwoer dat ze daar beslist niet bang voor hoefden zijn en datgene wilde gaan doen waarvoor ik gekomen was, vroeg een ander: “Meneer, waarom fotografeert u die muur?” En op mijn antwoord bleef ze lichtelijk dreinerig aanhouden: “Vindt u zo’n gevelsteen nou bijzonder of zo?” Ik heb maar met enig aplomb gezegd dat ik niet alleen die steen bijzonder vind, maar dat de hele muur volstrekt uniek is.

Of er iets van de cultuurhistorische boodschap beklijft, waag ik overigens te betwijfelen. Op de hoek van de Sieboldsgang en de Gelkingestraat hangt er namelijk een bord met vermelding van muur en gevelsteen, maar kennelijk had ze nog nooit de moeite genomen om de tekst te lezen. Voor deze bewoonster had de bordenmaker geen moeite hoeven doen.

Ze deed me denken aan mijn achterneef Freerk. Die riep altijd dat ze “dei olle stainbulten moar mossen oafbreek’n”, als ik vanaf de Feerwerder boerderij van zijn ouders weer eens op pad ging om middeleeuwse Groninger dorpskerken te fotograferen.