Boekenadviesbureau
Geplaatst op: 27 oktober 2005 Hoort bij: UK + RUG 3 reactiesVan de week werd er een nieuwe Google-nieuwsgroep aangemaakt, de Bagnastag. Omdat het om een boekenbespreekgroep van het StudentenAdviesbureau Groningen (STAG) ging, heb ik die groep natuurlijk razendsnel gebookmarked, met de intentie er eerst een flinke poos bij te lurken, zonder te posten. Maar helaas, vandaag ging Bagnastag alweer ter ziele.
Bij mijn gebruikelijke checkjes echter, bleek er zojuist alweer een nieuwe Google-groep aangemaakt, het Boekenadviesbureau Groningen, waarvan de initiatiefneemster meteen ook een eerste verslag van een gezamenlijke boekbespreking heeft geplaatst.
Over de tong ging ‘Sonny Boy’ van Annejet van der Zijl (2004). Hoewel er tijdens de gezamenlijke maaltijd in The Ugly Duck een stortvloed van kritiek op die arme Annejet neerdaalde, vonden de acht dames en de ene heer (Fred) haar boek toch wel “aangenaam”. Al zouden ze het beslist niet snel aan iemand cadeau geven. Het verbaast de groep dan ook dat Annejet aan zulke goeie recensies kwam. “Maar de meeste gehaaide onder ons merkte op: “Ze is journalist, dus ze heeft vast onder recensenten een uitgebreide schare vrienden en loyalisten die haar vanzelfsprekend alle lof toezingen…”
Ik weet niet of dat beeld van ’t journaille geheel en al strookt met de werkelijkheid, die ook op dit punt wel eens weerbarstiger en veelkleuriger kan zijn dan wordt vermoed.
groninganus 
Zijn er journalisten die boeken bespreken dan? Behalve bij onderbezette periodieken waar iedereen alles doet? Ik dacht dat recensenten altijd mislukte schrijvers waren, of overspannen leraren Nederlands.
Journalisten bespreken wel journalistieke boeken, waar dat van Annejet van der Zijl ook voor doorgaat.
Maar ik stoor me aan dat gemakzuchtige beeld van ouwe jongens krentebrood – “Journalisten en recensenten is één pot nat”. Bij de grotere kranten en weekbladen zijn recensenten, denk ik, bijna allemaal free lancers van buiten de redactie, met weinig contacten binnen die redactie.
@Gelkinghe: Dat was inderdaad zo, tot ± 2005. Ik weet dat omdat ik zelf zo’n free lancer was. Maar toen kwam de klad erin: de kranten moesten bezuinigen en laten daarom zo veel mogelijk hun vast aangestelde eigen mensen aan het woord.