Sint Maarten
Geplaatst op: 12 november 2005 Hoort bij: autobio, Oosterpoort, Stad nu Een reactie plaatsen
Vanaf ’77 woon ik op hetzelfde adres. Begin jaren tachtig kwamen de buurtkinderen nog wel bij mij in de straat langs op Sint Maarten, oftewel de elfde van de elfde. En dan moest je er echt voor zorgen op tijd een adequate hoeveelheid spekjes in te slaan, want anders dreigde een smadelijk Juffrouw Kikkerbilgezang. En nog weken nadien een kindermijdende, besmuikte, schaamtevolle en zo min mogelijk opvallende gang door de buurt.
Toen de grote stropdas uit de hemelen nederdaalde, hetgeen in het Lubberstijdperk geviel, hield ik steeds meer spekjes over. Ook de buurtkids werden zakelijker en zagen dat de winkelstraat bij reductie van moeite relatief grotere opbrengsten genereerde. Zij beperkten hun snoep-inzameling tot de Meeuwerderweg. Sindsdien hoef ik geen spekkies meer in te slaan.
groninganus 
Sinds ik van Noord naar Oost en 48 treden omhoog ging, hoef ik helemaal niets meer in te slaan.
En de enkeling die nog de moeite neemt een huis met een iets langere oprit met een bezoek en een lied te vereren, men doet dan meestal goede zaken, want zoveel komen er immers toch niet. Vroeger leverde dat bij enkele afgelegen huizen vaak een dubbeltje op want men had toch niemand verwacht. Wij zongen dan een echt lied en raffelden niet het Sint Martinus af, soms was een kwartje het resultaat. Met recht kon men ons “kleine” zelfstandigen noemen toen als wij trots onze strategie vertelden toen aan onze ouders.
Ik heb sowieso het idee dat steeds minder kinderen sint maarten lopen.
Zie ook