Zoumana Diarra

Hij is virtuoos op kora en gitaar, maar eigenlijk maakt het helemaal niet uit wat voor muziekinstrument je hem in handen douwt, want binnen de kortste keren maakt hij ’t zich eigen. Werk heeft hij zat. Onlangs trad hij wekenlang op met ‘World of Strings’, en vanaf januari staat hij in de theaters met de African Divas. Tussen zulke grote tournees door heeft hij solo en in wisselend groepsverband talrijke schnabbeltjes op kleinere podia. Ook geeft hij muzieklessen.

Zoumana Diarra (45) is een druk bezet man. Zestien jaar geleden kwam hij naar Groningen, waar hij met enkele vrienden logeerde bij bij Ted Jaspers van Dakar Sound, bij mij om de hoek. Opeens verscheen er een rijzige, ook een beetje fladderende Afrikaanse fleurigheid in onze Groninger volks- en studentenbuurt, wat vooral voor de oudere bewoners een soort cultuurschok geweest moet zijn. ’s Zomers hoorde je bij open ramen tintelende Afrikaanse klanken op onze binnenplaats. Toen hij en zijn vrienden op een verjaardagsfeestje Malinese muziek speelden, ging die erin als Gods’ woord in een ouderling. De geboorte van Benkadi was daar.

Volgens de biografie op zijn website komt Diarra uit een Malinese familie van griots, waaronder we een soort troubadours, verhalenvertellers, medicijnmannen, waarzeggers en raadslieden moeten verstaan. Hij groeide op in een van de armste landen ter wereld, Burkina Faso, in een ronde hut met een rieten puntdak en een lemen muur, afbrokkelend in de regentijd. Op het erf walmden kruiden, gebrand om heksen en ongedierte op afstand te houden. In de hut had de familie een afgeschoten altaartje voor de fetisj, die geregeld bloedoffers vergde. Alleen zijn vader mocht er komen.

Als kind kreeg hij gecondenseerde melk uit Nederland. Op de blikjes stond er zo’n Hollands landschapje met een molentje, groene weidjes, blauwe slootjes en zwartwitte koetjes. En zo’n blozend roomblank klederdrachtmeisje op klompjes dat aan een juk emmers draagt. Emmers vol schuimende melk. Het was de aller-, allerlekkerste melk die er te koop was en het exotische tafereel oefende een onweerstaanbare aantrekkingskracht op de jonge Diarra uit. Hij hing het op boven zijn bamboematje. Dat land, daar wilde hij wel eens naar toe. Zijn pa lachte hem vierkant uit: daar konden zwarte mensen niet leven. Maar zijn helderziende moeder wist al dat dat hij er ooit eens wonen zou.

Sinds zijn veertiende verdient hij zijn brood met muziek. Via Ivoorkust en Frankrijk belandde hij in Nederland en hier voelt hij zich thuis. Hier heeft hij werk zat, is hij een druk bezet man. Misschien wel eens wat al te druk bezet. Want hij heeft hier ook een dochter, blijkt uit zijn gastenboek en ze klaagt er een beetje over dat ze hem zolang niet zag. Of haar pa geen optredens meer wil plannen op haar verjaardag, is haar verzoek…