De waterputten van de Bloemert

Door de lage ligging van het terrein bleef het hout goed geconserveerd. De archeologen vonden er de restanten van ongeveer veertig waterputten. Ze verzamelden alles, in totaal ging het om meer dan 500 stukken hout, de kelder van hun instituut lag er vol mee.

De oudste put was ook de meest luxe. Het ging om een redelijk complexe, zware, hechte, vierkante constructie, opgebouwd van tien centimeter dikke eikenhouten balken, die met inkepingen overnaads op elkaar gestapeld en aangesloten waren. Toen deze constructie in de put gebouwd was, werden er aan de buitenkant stenen tegenaan gezet en ging daar weer zand overheen.

Helaas viel de oudste put niet te dateren aan de jaarringen van het gebruikte hout. Dat was van een te weinig algemene soort, de bestaande dendrologische vergelijkingstabellen gaven geen uitsluitsel. Maar de oudste fragmenten aardewerk die onderuit de put kwamen, stammen uit de eerste en tweede eeuw na Christus. Daarom pinnen de archeologen de put nu op die ‘Romeinse’ tijd.

Alle andere waterputten komen uit een latere periode, de Volksverhuizingstijd en de duistere eeuwen die volgden. En ze waren waren veel eenvoudiger van opzet: het ging in principe om boomstammen. Zo’n stam was verticaal doormidden gezaagd en beide helften waren uitgehold. De helften kwamen in een kuil te staan, waarna ze met de eveneens bewaard gebleven koppelstukken en pen in gat-verbindingen aan elkaar werden gezet.

Volgens opgravingsleider Johan Nicolay wijst het slaan van deze latere putten erop dat er iets in het milieu veranderde, hier bij Midlaren. Het gaat niet om het oprukken van de zee en verzilting van het Hunzewater, zegt hij: “Ik denk eerder dat men die putten sloeg omdat de Hunze, die er eerst vlak langs liep, zijn loop naar het oosten verplaatste, waardoor het halen van rivierwater meer moeite ging kosten.”

Meer over de resultaten van de opgravingen bij De Bloemert (2003-2005)