Rapen, vouwen en nieten

3000 Oosterpoorters klaar, nog 500 te gaan.

Sinds ik er als drijvende kracht mee ophield, begin september, is er geen Oosterpoorter meer verschenen. Sommige lieden wisten al te te vertellen dat de wijkkrant ter ziele was. Sommige lieden maken er altijd meer van, dan het is. Ze beseffen waarschijnlijk niet eens hoe gevaarlijk hun baarlijke nonsens kan zijn, want als iemand het in zijn hoofd haalt de gevestigde, maar vacante titel met alle goodwill in te pikken voor een eigen blad, hebben we de grootst mogelijke trammelant.

De Oosterpoorter is niet ter ziele, integendeel. Vorige maand heeft zich namelijk al een opvolger voor mij aangediend. Die kreeg intussen ook weer een baan, zodat hij er minder tijd in kan steken dan verwacht. Maar omdat er al een nieuwe planning stond, er al afspraken waren gemaakt en er bovendien voldoende kopij lag, is besloten om toch maar een nieuwe Oosterpoorter uit te brengen. En daar had ik toch een vrij grote rol in. Mijn opvolger heeft dit keer de opmaak en grotendeels de eindredactie op zich genomen, ik deed het nieuws voornamelijk en de advertentie-organisatie. Bovendien heb ik hem natuurlijk ingewerkt.

Al met al zaten daar voor mij toch nog twee werkdagen in. Met dat brocheren van vandaag kwam daar een derde bij. Veertien jaar lang deden we dat brocheren zelf, eerst met twee man handmatig aan raapkast, schudder en foldnack, de laatste jaren lettend op een brocheermachine (prachtige uitvinding!). Hoe dan ook, puur fabriekswerk, waarvoor vrijwilligers niet bepaald in de rij staan. Hoe gezellig het anders ook kan zijn voor een dag in de maand. Door dat werk zelf te doen, bespaar je echter flink. Nu de Oosterpoorter in frequentie achteruit gaat van tien naar zes nummers per jaar, houdt de uitgever (het Buurtoverleg) evenwel wat geld over op haar begrotingspost voor de wijkkrant, geld waarmee dat brocheren straks vast wel aan de drukker overgelaten kan worden.

Helaas komt er nog wel een puutje achteraan. De vierde dag werk bestaat dit weekend uit bezorging. Want één bezorger – de gluurder – heeft ontslag genomen en een andere, zeer betrouwbare, is dit weekend op stap met zijn kleinkinderen. Dus kan ik dit weekend ook nog eens brievenbussen langs. Ben dan wel blij dat het wat minder koud wordt.

Er staan twee vacatures in de krant, met een beetje mazzel melden zich een nieuwsjager en een advertentiewerver aan. Dan kan ik ook die taken definitief afstoten en me beperken tot de historische stukken over de buurt, wat mijn bedoeling was. Want aan die stukken beleef ik nog wel veel plezier. Ik heb ook zoveel materiaal, dat ik nog jaren vooruit kan met verhalen. Het is zonde, om dat te laten liggen.