Skullpting

Bij ‘Professor van Giffen en het geheim van de wierden’ lag ook weer een bult schedels. Het gekke is dat nog niemand heeft geopperd om de gezichten bij zulke uit de klei getrokken bekkenelen te laten reconstrueren.

In Groningen kennen we weliswaar het gezicht van de mummie Janus, maar dat is een notoire allochtoon. Ik kan me voorstellen dat de gezichten van autochtone wierdemensen ook wel op enige publieke belangstelling mogen rekenen.

Zo kreeg in Drenthe het meisje van Yde haar gezicht al terug. Nog dankzij dure Engelse specialisten, maar de technische kennis is de laatste jaren wel geprolifereerd en dus goedkoper aan het worden. Inmiddels kent ook Nederland een specialist in gezichtsreconstructie, de fysisch antropologe Maja d’Hollosy. Zij reconstrueerde onder meer Trijntje, de oudste vrouw van Nederland, gevonden onder de Betuwelijn.

Aan de andere kant: gezichtsreconstructies zijn nooit voor de volle honderd procent betrouwbaar. Over de haren, oren en lippen bijvoorbeeld, is zelden iets bekend. Bovendien lijken de gereconstrueerde gezichten vaak verdacht veel op gezichten die je vandaag ook nog tegen zou kunnen komen. Neem de boomkistman uit Vlaardingen die d’Hollosy tevoorschijn toverde. In het welvarende, maar ook gewelddadige vissersplaatsje van rond het jaar 1000 liep een kerel rond, die sprekend leek op Gérard Depardieu.

En als die gezichten dan toch zoveel op hedendaagse lijken, waarom zou je dan nog al die moeite doen? Voor veel minder geld kan je die wierdemensen de gezichten van Hollywoodsterren geven. Of nee, ik weet alweer iets beters. Ze krijgen de gezichten van sponsors, die ervoor in de buidel willen tasten. Zo heeft het museum er mooi een inkomstenbron bij.