Ron met de VUT

“De meest kleurrijke figuur van het Alfa-gebouw”; “het sociale hart van de afdeling Nederlands”; “een zachte cynicus en vrolijke nihilist, met een dwarse kijk op het leven”; “een nietsontziende en ongezouten columnist, de Jan Blokker van de UK”. Dat waren zo wat van de typeringen die vanavond voorbijkwamen op de afscheidsreceptie van Ron van Zonneveld.

Ron ging met de VUT. Vanuit Leiden kwam hij ooit naar de Groninger universiteit met de gedachte: “Eens kijken hoe lang ik het daar volhou.” Het werden er dertig jaar. Inmiddels heeft hij al zijn taalkunde-boeken weggegeven en houdt hij zich nog louter met schilderen bezig.

Bij de UK was Ron de man die het vaakst voor boze ingezonden brieven zorgde. Hij was ook de man die de toenmalige rectrix van Vindicat de uitspraak ontlokte: “Wat ben jij een graftak geworden zeg”. En naar het schijnt heeft het college van bestuur hem zelfs eens officieel berispt voor een stukje.

Er kwamen dan ook fraaie anecdotes voorbij, vanavond. Ik hou het beperkt tot één. Komt Ron de oude Sassen tegen, de hoogleraar Nederlands en zijn leidinggevende. Die hem vraagt: “Ron, hoe begin jij je taalkundige dag eigenlijk?”
Ron: “Met inloggen.”

Ron zag naar eigen zeggen dagenlang tegen deze receptie op, had er nachten niet van kunnen slapen: “Want er komt geen hond, ik zou ook niet gaan”. Al die tijd had hij zich onledig gehouden met het schrijven van drieregelige rijmpjes:

“Bedankt voor het afscheid
ik wens jullie allemaal een mooie tijd
bij deze universiteit.”