Diverse journalistieke ervaringen
Geplaatst op: 6 april 2006 Hoort bij: autobio, UK + RUG Een reactie plaatsen
Dit was wel een leuke meneer om eens te ontmoeten. Een heuse componist. Gister ging zijn ‘Bede tot Aphrodite’ in première.
Je kunt het ook minder treffen. Zo zat ik van de week weer eens achter iemand aan die verstoppertje speelde. Na zeven vergeefse telefoontjes belde deze persoon eindelijk de volgende morgen terug op uitgerekend het moment dat ik het stukje schreef waarvoor ik hem nodig had. Al had ik de feiten inmiddels al wel zo’n beetje rond via een andere weg.
Het liep tegen de deadline aan, toen hij belde. Of ik nu zelf bel of opneem, per telefoon kondig ik me altijd duidelijk aan als journalist, om misverstanden te voorkomen. Sommige mensen echter denken alles te kunnen maken.
Ik vroeg hem wat ik wilde weten.
Hij: “Waarom wilt u dat weten dan?”
Ik: “Die kwestie blijft nu in de lucht hangen, de lezers zullen er naar vragen, en ik ben zelf ook nieuwgierig naar het waarom.”
Hij geeft schoorvoetend toe dat mijn vraag legitiem is en ik stel mijn vraag dus opnieuw. Hij antwoordt, en ik begin door te vragen.
Hij: “Ik erger me aan uw arrogante toon, wat zit u me te ondervragen. Waarvoor heeft u dat nodig. Wie bent u eigenlijk, bent u journalist en in dienst van…”
Ik: “Ja, en ik heb me ook duidelijk als zodanig kenbaar gemaakt toen ik de telefoon opnam. En een journalist stelt nu eenmaal vragen met het oog op de stukken die hij schrijft.”
Uiteindelijk eist hij inzage in mijn artikel.
Ik zeg dat dat hoogst ongebruikelijk is voor een kort stukje nieuws en dat bovendien de tijd begint te dringen.
Hij: “Anders geef ik geen toestemming tot publicatie”.
Ik: “Uw toestemming hebben we helemaal niet nodig.”
Hij: “Nou, dan houdt het voor mij op. U krijgt van mij geen informatie meer. Daag.”
En de hoorn gaat op de haak.
Al die tijd heeft die gast dus nauwelijks informatie gegeven!
Zijn obstructie heeft me flink wat tijd gekost, en ook nog eens mijn humeur bedorven.
Niet dat dit een medicus was, maar zulke heerschappen tref je relatief wat vaker in de medische sfeer aan.
En ik gruw ervan.
Geef mij dan die componist maar.

De angst regeert, zo merk ik ook vaak binnen het ambtelijk apparaat. Zonde is dat. Al denk ik dat diverse journalistieke streken daar mogelijk ook deels de oorzaak van zijn.
Het is juist het vakmanschap van de journalist die bepaalt of iemand meewerkt of niet!