De smeulende pukkel

Er komt een reünie van mijn ouwe middelbare school, in november. Op de fotopagina’s van de reünie-site is mijn klas, maar dan het beta-gedeelte, al ruim vertegenwoordigd. Met daarin Winfried Horsthuis. Nu ik zijn naam even google merk ik dat hij als business-strateeg allang binnen is en tegenwoordig huisvadert in een alleraardigst Canadees optrekje. Maar indertijd had hij – net als praktisch iedereen – een pukkel voor zijn boeken, agenda, schriften en etui. Zo’n pukkel was een khaki legertasje dat je met een draagband om je schouder droeg. Het was de bedoeling dat je de naden langs de zoompjes losmaakte voor het verkrijgen van een westernachtige franje. En om de loshangende draadjes niet verder te laten desintegreren moest je de uiteinden even afbranden.

Met dit belangwekkende karwei was Winfried druk doende in het wiskundelokaal, op één hoog boven de ingang van de fietsenkelder, voor het begin van de les. Er kringelde wat rook boven zijn pukkel uit. En toen stapte, veel sneller dan verwacht, de wiskundeleraar het lokaal binnen. Iedereen hield de adem in.

Die leraar was een eerste klas dwangneuroot. Alle tafels moesten van hem in de lengte en de breedte exact op dezelfde afstand van elkaar af staan. En als dat niet het geval was, raakte hij in paniek en ging hij de rijen met een liniaal bijlangs om de tafels alsnog zo neer te zetten. Dat deed hij ook die keer, en zodoende kreeg hij al gauw de smeul van Winfrieds pukkel in zijn grote neus. Hij bedacht zich niet, greep die pukkel van Winfrieds tafel, en smeet deze zo door het geopende raam het klaslokaal uit. Het ding zat vol boeken en miste op een haar een meisje dat helemaal beneden de fietsenkelder binnenging.

Op mijn eigen pukkel stond met dikke contemporaine hanepoten The Guess Who geschreven. Die Canadese band had in 1970 een grote hit, American Woman.

Zie ook