Cold turkey

Onze technische man had het even helemaal gehad. Hij ging een week of wat weg met een welverdiende vakantie. En maakte vooraf al een grapje: “Als ik weg ben en het internet valt uit, dan moet je maar even afkicken.” Om gelijk met zijn arm in een richting te zwaaien: “Die buurvrouw daar heeft mijn sleutels”.

Met een stel buren zitten we op zijn hub. Donderdag viel de stroom uit, en dus moest de switch van de router weer even om. Maar de router bleek in de groepenkast te zitten en die zat op slot, terwijl niemand daar de sleutel van had, dachten we.

Dat werd inderdaad even afkicken. Het begon al met het opzoeken van buuvs’ telefoonnummer. Dat moest in het papieren telefoonboek, waar liet ik dat ding? Ook de mail was natuurlijk onbereikbaar. Opeens ben je voor nieuws aangewezen op een krant van papier. Radio was alleen nog via de ether beluisterbaar.  En de buienradar miste ik eveneens node. Om over de webloggerij maar te zwijgen. En het beperkt te houden tot de killer-applicaties mijnentwege.

Maar, het was toch wel ergens goed voor. Ik heb mijn digitale foto’s, nu zo’n 5000 stuks, getagd, zodat ze nu gemakkelijk terug te vinden zijn in de mapjes op datum in mijn archief. Ik heb enkele broodnodige karweitjes in huis gedaan, en ben in de buurt bij wat mensen op bezoek geweest. Normaal blijf ik toch iets teveel aan het scherm plakken, zo blijkt. Dat moet maar eens wat minder.