Een badplaats in doodsnood

“We hadden nog maar net plaatsgenomen”, schreef Plinius de jongere, “toen het nacht werd. Maar niet zoals bij een maanloze hemel met een zware, laaghangende bewolking. Maar zoals in een gesloten ruimte, waar men het licht had uitgedaan.”

Anno Domini 79 bedolf de Vesuvius een Romeinse badplaats onder tientallen meters lava en gloeiend gesteente. Duizenden mensen kwamen om. Honderden hadden op het strand gewacht op boten die niet kwamen, en in doodsangst hun toevlucht gezocht in botenhuizen. Later vonden archeologen hun skeletten, in enkele gevallen innig omstrengeld sinds het laatste uur.

Plinius over dat uiteind: “Je hoorde vrouwen huilen, kinderen jammeren, mannen schreeuwen; de een riep om zijn ouders, de ander om zijn kinderen, weer anderen riepen om hun mannen of vrouwen en probeerden ze aan de stem te herkennen (…) Velen smeekten uit angst voor de dood, velen baden tot de goden, anderen verklaarden dat er nergens meer goden waren. De laatste, eeuwige nacht zou over de wereld zijn aangebroken.”

Hm, ik weet al een december-uitstapje. Over een week begint in Nijmegen de tentoonstelling over Herculaneum.

Filmpje

Website

Persbericht