Een dramatische botsing van karakters in Westerbork

Als rondreizende theatertechnicus moet je tegen een stootje kunnen. Dat vindt ongetwijfeld ook Nico Langeland, die in zo’n functie werkt voor het in Groningen gedomicilieerde Theater te Water. Op zijn Hyves-blog vertelt Langeland tenminste gelijkmoedig, hoe de storm van donderdag een stokje voor een voorstelling stak, terwijl hij en zijn helpers het toneel in Garsthuizen al hadden opgebouwd.

Maar met menselijke obstructie heeft de theatertechnicus aanzienlijk meer moeite, zoals blijkt uit zijn verslag over afgelopen zondag. Die dag gaf Theater te Water de traditionele middagvoorstelling in Westerbork, en wel in het Golden Tulip Hotel. Zoals gewoonlijk werd deze voorstelling georganiseerd door de plaatselijke stichting Zomeractiviteiten, waarvan de heer J. Beugel, tevens PvdA-raadslid, de secretaris is. Volgens Langeland was Beugel er in het verleden “vaak niet in geslaagd een podium neer te zetten”, zodat deze klus neerkwam op de schouders van acteurs, nog moe van de vorige avond. Daarom had de technicus dit keer bij herhaling verzocht, of het podium klaar kon staan voordat hij en de zijnen arriveerden. Langeland:

“U raadt het al. Bij binnenkomst stond een groepje gepensioneerde mannen met podiumdelen te sjouwen. Ik stap dus op de man af en vertel hem vriendelijk dat ik meerdere keren gebeld heNIET ZEUREN, WIJ ZIJN VRIJWILLIGERS!!!!!, werd op een decimeter afstand in mijn gezicht geschreeuwd. Werkelijk heel agressief en zo luid dat Malle Pietje en de Bimboos er zich niet voor zouden schamen.”

Langeland c.s besloten eerst maar even rustig een bakkie te doen. Na twintig minuten waren de lokale podiumbouwers klaar. Maar het plankier bleek veel kleiner dan afgesproken, en het was zelfs in de allerlaagste stand nog te hoog: het decor paste niet onder het “belachelijk lage systeemplafond” . Daarom wilden Langeland c.s. het podium weer afbreken en aan de andere kant van de zaal opbouwen als tribune voor het publiek. Wat natuurlijk tegen het zere been was van Beugel en diens vrijwilligers, die hun werk dan voor niets zouden hebben gedaan. Zij dreigden dat ze het podium, eenmaal afgebroken, weer af zouden voeren naar de opslag.

Om uit de impasse te raken, besloot Langeland de zakelijk leidster van Theater te Water te bellen. Hij legde haar het probleem uit.

“Gevolg: ik met de gsm naar “de man”. Eenmaal met onze zakelijke leidster aan de telefoon vertelde Beugel haar dat ik belangrijker en beter was dan Marco Borsato en Frans Bauer (…). Ook was het altijd gezeik met Theater te Water en nooit met BZN, Normaal en Duo Westerbork. Het was ook belachelijk dat wij niet op dat podium pasten.
Wij wilden echt dat podium verplaatst hebben. (…) Ook onze zakelijk leidster probeerde hem dat aan zijn (…) verstand te brengen. Nee, hoor niks verplaatsen, hooguit afbreken, zei hij en alle bierdrinkende mannetjes om hem heen schudden ook het hoofd: nee hoor, geen tribune, we gooien die dingen weer op de tractor (trekker). De hele tijd zat ik er bij en keek de mannetjes recht in de ogen aan. Ook dat agressieve geschreeuw tegen mij was niet waar. (De mannetjes: Wij zijn getuigen).”

Langeland kreeg zijn mobieltje van Beugel terug, en zijn zakelijk leidster bevestigde tegen hem “de hopeloosheid van Beugel”. Toch moest de technicus er zich maar mee zien te redden. Langeland probeerde Beugel nogmaals duidelijk te maken dat driekwart van de toeschouwers zonder tribune niets zou zien, maar wederom tevergeefs. Desondanks laadden hij en zijn helpers de bus uit. En daar verscheen opeens een reddende engel ten tonele:

“…een Westerborkse variant van ons aller Grunnegerlaidjespromotor Henk Scholte; Geert heette deze Henk. Hij is voorzitter van Cultureel Westerbork en met hem viel gewoon goed normaal te praten. Hij kreeg de mannetjes zo ver toch maar ons plan uit te voeren.”

De tribune kwam er en in allerijl en al improviserend werd er alsnog een toneel opgebouwd. De zaal stroomde vol:

“De brandweer moet dit niet weten was een veel gehoorde opmerking…(120 mensen dicht opeen gepakt in een kleine lage zaal met 1 effectieve deur)”

Maar belabberd zicht of niet, volgens Langeland was de voorstelling een groot succes. Beugel bood na afloop zelfs extra consumptiebonnen aan. Langeland:

“Misschien dat dat werkt bij honden maar zeker niet bij mij.”

In het kielzog van zijn beminnelijke voorzitter was de secretaris handen komen schudden:

“Ik heb de hele dag op zijn excuses gewacht voor het schreeuwen, het mij afzeiken tegenover mijn zakelijk leidster en het saboteren van onze voorstelling. Nu kwam hij verscholen achter zijn uitgestoken hand. Die kon ik niet aannemen zeggende dat ik dat hypocriet van mijzelf zou vinden.
“Dan niet”.
Nee hoor, dan maar niet.”

Je zou bijna zeggen: stof voor een toneelstuk, deze botsing van karakters in Westerbork. Al bekruipt me het gevoel, dat er nog een epiloog aan ontbreekt.