Het stiertje van Beilen

Dit stiertje kwam tevoorschijn bij het aardappelrooien, ergens tussen Beilen en Hooghalen, op een herfstdag midden in de oorlog. Het heeft drie hoorns, net als een Keltische stiergod, en kwam waarschijnlijk in een van de eerste eeuwen van onze jaartelling uit Oost-Gallië, waar de Romeinen toen nog heer en meester waren.

Net als wel meer bodemvondsten uit Noord-Nederland, zoals de bronzen arm van Leermens en het schrijfplankje van Dokkum, behoort het stiertje tot de collectie van het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden. Een groot deel van die collectie is afgebeeld bij Het Geheugen van Nederland, een site waar jammer genoeg niets meer aan wordt toegevoegd.

Het GvN zegt er nog bij dat op luttele afstand van de vindplaats “een belangrijke inheems-Romeinse nederzetting” lag. Wat schromelijk overdreven is, al zijn er bij Wijster aardig wat scherven van ‘Romeins’ importglas en -aardewerk aangetroffen. Dat het stiertje een “betaalmiddel of geschenk aan een bevriend hoofdman” van die nederzetting was, greep het Geheugen uit de lucht. Misschien, maar dan speculeer ik net zo hard, heeft er op de plek van dat Beiler aardappelveld ook wel een geschikt veenmoerasje gelegen, waar dit stiertje ingegooid is als zoenoffer aan een soortgelijke god als de Keltische.