Trad-it

Ik ben meer een figuur van het zijn dan van het hebben, maar het willen hebben van een plaat is nog wel steeds een betrouwbaar criterium of ik bepaalde muziek goed vind.

De Finse dames zorgden gisteravond voor technisch ontzettend goede close harmony. En toch overtuigde het niet helemaal. Op één kippevellied na was hun muziek aangenaam, maar meer ook niet. Er miste net dat vingerknipje aan. Bij de platenboer zal ik hun cd’s overslaan.

De Letten spelen al 25 jaar samen. Maar er lijkt sleet in hun huwelijk. Want het plezier straalde niet bepaald van hun optreden af. Wellicht hielden ze toch nog wat chagrijn van de Russen over. Hoe dan ook, ze oogsten lauwe applauzen.

Evenmin zou ik vlug een plaat kopen van de Fransen. Die spelen namelijk meer jazz dan folk. Ik hou ook echt wel van jazz, maar als je een folkfestival organiseert moet je die genres niet teveel in elkaar laten overlopen. Anders verwatert het hele idee.

Met een stotterige accordeon, een stokkerige marimba, en een doedel zonder zak zorgden de Basken zonder twijfel voor het meest swingende optreden van de avond. Zij waren de enige formatie, waar ik wèl opnames van in huis zou willen hebben.

De enige plaat die ik evenwel op het festival kocht, was er een van Malinky. Thuis bleek dat de verkeerde cd van die Schotse groep in het hoesje zat, zodat ik nog steeds niet weet hoe zij de Three Ravens spelen. Maar hun ‘Last Leaves’ is ook best te pruimen, zodat ik die cd-handelaars nu maar ga benaderen met het verzoek om me ‘3 Ravens’ te leveren in het hoesje van ‘Last Leaves’.