Met een Rasmussen in de Spurt

Mijn tochtje over Termunten en door de Dollardpolders, donderdag, eindigde op het station van Winschoten, waar ik met wat andere fietsers uit stad, die naar Bourtange bleken te zijn geweest, op zo’n rooie Spurt van Arriva stapte.

Helaas, de zegeningen van het fietsvervoer per Arriva-trein zijn alreeds te zeer bekend geraakt. Dit keer nam een witte damessportfiets met zware bepakking overmatiig veel ruimte in. Het voorwiel stond ook nog eens haaks op de treinwand. Tussen dit rijwiel en het eerste zitbankje bevond zich nog een rood, supersoon racemodel. Ik probeerde zo goed en kwaad als het ging mijn brikkie naast deze twee exemplaren te wurmen.

“Be careful”, klonk het vanaf die eerste bank. Ik keek op van mijn manoeuvres. De waarschuwing kwam uit de mond van een lange blonde knul die tamelijk boos keek. Volgens mij had de oorwurm een Duits accent.

“I àm careful”, zei ik nadrukkelijk.

“No you’re not”, was het vinnige antwoord. De vermeende mof beduidde dat de rooie fiets van hem was. “You know, it is very expensive.” Ik keek nog eens. Mijn vehikel raakte zijn dure ding niet eens.

“Are you German?”, informeerde ik, met de  bedoeling hem bij een bevestigend antwoord eens flink in zijn eigen moerstaal van repliek te dienen.

“No, I’m Danish,” zei hij.

Intussen drongen de collega-stadjers met hun vehikels op. Ik legde ze uit dat “deze Deen hier” problemen maakte met het stallen van andermans fietsen naast de zijne.

Kennelijk drong de irritatie nu ook achterin de coupé door, want de daar zittende eigenaresse van de zo onvoordelig ingeparkeerde witte sportfiets vroeg of ze van dienst kon zijn, en kwam naar voren om tenminste haar voorwiel recht te zetten.

Toen dat gebeurd was, en de andere stadjers hun fietsen ook hadden kunnen stallen, vroeg ik aan de sjagrijnige Viking of ik naast hem plaats kon nemen.

Met zichtbare moeite ging hij accoord en zette hij zijn plunjebaal op de vloer. Om de spanning wat weg te nemen, informeerde ik waar hij vandaan kwam. Uit Noord-Jutland. Hij was al twaalf uur onderweg en ging naar Essen. Niet Essen Duitsland, maar Essen onder de rook van Groningen, waar zijn vriendin woonde.

Ik las hardop Opera, de merknaam van zijn fiets en vroeg waar die gemaakt was. In Italië. Het was een experimenteel topmerk, vertelde hij.”This bike costs 5500 euro.”

Zozozo. Zelf, mijmerde ik, had ik slechts 90 euro betaald voor mijn brikkie. Dat was drie jaar geleden. En al zaten er wat dingen scheef, mijn barreltje reed nog best.

Het gekke was, onze Rasmussen verwachtte niet eens dat hij veel op zijn Italiaanse topfiets zou rijden.

Terwijl we Essen al gepasseerd waren vroeg ik of hij wist hoe hij er met zijn fiets moest komen. “It’s very easy, just follow the railroad back.” Maar hij zei dat hij zijn plunjebaal niet op zijn Opera kon meenemen, en zeker ook niet op het stuur, zoals ik hem suggereerde.

In plaats van zich door mij op weg te laten helpen, liep hij met zijn fiets aan de ene en zijn plunjebaal in de andere hand naar het stationsplein. Om daar een bus of taxi te nemen.

Zo’n kostbare fiets is toch maar een handicap, bedacht ik, terwijl ik fluitend langs het spoor op huis aan koerste.