Op zoek naar de Viêtnamese penpal

Doordat onze leraar Frans om pedagogische redenen een enthousiast promotor was van een Amerikaanse organisatie voor correspondentievriendschappen, heb ik eind jaren zestig als middelbare scholier nog een poos in het Frans gecorrespondeerd met een Viêtnamese leeftijdgenoot. De brieven bewaarde ik helaas niet, waarschijnlijk vond ik die op het moment van weggooien te kinderachtig. Je hoorde ook met meisjes te corresponderen, was toen de mening, en niet met jongens. Wel heb ik nog wat foto’s, een bankbiljet en een ansichtkaart van het Museum van Saigon aan de Viêtnamese briefwisseling overgehouden.

In Viêtnam was het indertijd volop oorlog, ook in Saigon zelf, waar de Viêtcong eind januari 1968 in een verrassingsactie zelfs een poos de Amerikaanse ambassade bezette. Moet je je voorstellen wat voor effect dat zou hebben als zoiets nu in de groene zone van Baghdad zou gebeuren. Natuurlijk liet die oorlog ook zijn sporen na in de correspondentie, al denk ik dat die voor het leeuwendeel over popmuziek, voetbal en dergelijke ging. In elk geval was Nguyen Manh Phat de zoon van een katholieke senator, en kwamen op een gegeven moment mijn twee laatste brieven als onbestelbaar terug. En door de combinatie van factoren rees het vermoeden, dat hem iets ernstigs overkomen was.

Natuurlijk kon je vanuit Nederland niet nagaan wat er gebeurde. Wel ben ik altijd nieuwsgierig gebleven wat er toen gebeurd is. Vanochtend vond ik het mapje met visuele memorabilia terug, met zijn naam op het ansichtkaartje. Die naam heb ik vanzelfsprekend zitten googelen. Tot mijn aangename verrassing vond ik een aantal meldingen van een medische studie, een verblijf in Frankrijk , en een schoolreünie in Californië. Helaas kwam er bij die naam ook ook een totaal verkeerde geboortedatum tevoorschijn. Toch heb ik de naamgenoot maar even een mailtje geschreven. Mogelijk is het familie, je weet nooit hoe een koe een haas vangt.