Ook Eelde en Paterswolde gelden als zulke zondaagse pleisterplaatsen. Hier vallen Craandijk vooral de kleding en opsmuk op:

“De breede zilveren oorijzers met gouden knoppen van de dochteren des lands flonkeren in de zon. Hooge sjeezen en bontbeschilderde speelwagentjes, met kloeke paarden bespannen en met kostelijk uitgedoschte boerinnen beladen, ratelen over den grintweg. ’t Is Zondag, en alles is in feestdosch en in feestelijke stemming. Wie daar rijden, behooren hier niet te huis; ’t zijn “dikke” boeren uit den omtrek, die een ridje maken. Straks, te Paterwolde, zullen wij velen hunner wéérzien. Wie daar drentelen langs de straat, of babbelen bij de huisdeur, in vrolijke groepjes vereenigd, met kleurige pakjes en blinkenden hoofdtooi, zijn meiskens uit het dorp of uit omliggende buurschappen. De mannen en jongens zijn stemmig en donker gekleed. Maar allen is het aan te zien, dat de welvaart niet alleen bij de Groninger landbouwers heerscht. Ook Eelde en zijn bevolking draagt het voorkomen van voorspoed en bloei…”

Tussen Hoogezand en Slochteren gunt Craandijk ons een kijkje in een tolhuis:

“Wenschen wij een oogenblik te rusten, de tolgaarder is bereid, ons daartoe gelegenheid te geven, wanneer wij genoegen nemen met een’ stoel bij zijn haardvuur, in zijn huisvertrek, dat tevens slaapkamer en gelagkamer is, en wanneer onze eischen omtrent het consumabel de grenzen van zeer groote bescheidenheid niet te buiten gaan. Hadden wij die mate van reinheid verwacht, die, onder den naam van “kraakzindelijkheid”, verondersteld wordt de deugd aller Nederlandsche huisvrouwen te zijn, dan zouden wij welligt een gevoel van teleurstelling niet kunnen onderdrukken. ’t Ziet er althans niet uitermate frisch en vrolijk en vriendelijk uit in het kleine, half duistere vertrekje, waar het turfvuur smeult onder de ruime schouw en waarin de vrouwen en kinderen, in donkerkleurige gewaden en met loshangende haren, zich bewegen. Trouwens ’t is een werkdag en de sierlijke muts, het gouden oorijzer, het ligt gekleurde jak, de halssieraden en de verdere Zondagstooi zijn opgeborgen in de groote eikenhouten kast. “

Heel grappig is, dat het stereotype van de kat-uit-de-boom-kijkende Groninger al in Craandijks’ tijd blijkt te bestaan:

“Inderdaad hadden ook wij reeds meer dan eens gelegenheid, op te merken dat toeschietelijkheid en voorkomendheid niet tot de hoofddeugden van de stoere mannen van het Noorden behooren. Onder de kasteleins met name zijn wonderlijke snuiters, die het als hun ideaal schijnen te beschouwen, zoo weinig gasten mogelijk te hebben. Die te Zuidbroek maken geen uitzondering. Het ongastvrij lokaal van den een’, ter regterzijde van de straat, verlaten wij onmiddellijk. Het tweede, aan de linkerhand, verlaten wij niet, omdat wij uitgehongerd en vermoeid zijn en de regen, die ons reeds lang gezelschap hield, nu bij stroomen begint neder te vallen. En zie, wij komen half als vijanden, wij scheiden den volgenden morgen als de best mogelijke vrienden. Diner en logies moeten haast met geweld worden veroverd, althans met taaije volharding afgedrongen. Maar als die Groningers eens ontdooijen, dan zijn er kerels bij als goud.”