Toch niet zo’n vakidioot

Vakantie.

Het laatste nummer van de UK voor de zomer, dat vandaag (donderdag) verscheen, is traditioneel een themanummer. Dit keer heet het UK Sportivo. Het universitaire leven bekeken door een sportbril en onze krant lichtelijk gemodelleerd naar de diverse sportperiodieken met hun journalistieke usances. Mijn bijdrage ging over sport, nee, wetenschapsverdwazing.

Voor dat verhaal concentreerde ik me uiteindelijk op tamelijk succesvolle chemici aan de RUG, maar ook toen moest er nog een kloeke darling worden gekilld. Een anecdote over Max Gruber, van 1954 tot 1986 RUG-hoogleraar biochemie. “Sommige mensen verstopten zich, als ze Gruber zagen aankomen”, vertelde mijn eerste zegsman: “Een postdoc was blij om eindelijk van hem af te zijn, toen hij zelf na het gezamenlijke werk in het lab op de fiets stapte en Gruber in zijn auto. Maar Gruber ging naast hem rijden. En bleef de hele Zonnelaan door het open raam tegen hem aanpraten. Dat deed Gruber ook nog de verdere weg van het lab naar de stad. Gruber kon je niet stoppen. Die raakte je niet kwijt.”

Even later sprak ik Jaap Beintema, emeritus-hoogleraar Biochemie, promotor van mijn broer Frank en zelf gepromoveerd bij Gruber (die je daarmee de wetenschappelijke opa van mijn broer zou kunnen noemen). Beintema nuanceerde het verhaal zodanig, dat er heel weinig van overbleef. “Gruber was heus wel eerzuchtig hoor”, zei Jaap, “maar ook een allervriendelijkste man. Hij praatte altijd, maar lang niet altijd ging het over het vak. Hij had leuke verhalen over van alles en nog wat, die hij vaak met grapjes doorspekte.”

Een mooi verhaal kapotchecken, noemde Martin van Amerongen dat.