Leugenlaid

“Dou op de Zoltkamp nog gain zeesluus was
‘darteg, vaierteg joar zowat verleden
Het Grönnegen deur hoog woater voak veul leden,
En stad en land was soms ain groode plas.
Ainmaol – de ollen heugt ’t meschain nog best –
Het ’t in de stad zoo slim hoog woater west,
Dat, dou weer ’t woater noar de zee was dreven
Bakschollen op de doaken achterbleven.

W’hebben lank in stad ’n poalingkoopman had
Dij haar ’n stem as honderddoezend soamen,
As ‘e an ’t Groot Mark zien poaling oet gong kroamen,
Dan was dat heurboar deur de haile stad.
Moar z’ hebben ’t hom verboden, dat gereer,
Het wör te slim, want op ’n guie keer,
Dou ‘e weer ruip mit alle kracht van longen,
Bin an ’t Groot Mark hoast alle roeten sprongen.

“Veur joaren, dou de stad ’n vesting was,
Dou wörren ’s oavens de stadspoorten sloten,
En wel d’r noa tied deur wol, klain of grooten,
Betoalen dan twei stuvers an de kas.
Ain vent op peerd wol d’r overspringen, jong,
Moar wat gebeurt, ’t peerd nemt te groode sprong,
Hai valt ‘r of en ’t peerd, zo stait geschreven,
is op Metini-toren zitten bleven.”

Het leugenlied met deze coupletten stamt uit het begin van de twintigste eeuw, en is nu ongeveer honderd jaar oud. Het komt uit bundeltje De Grönneger Guut en ik trof het vandaag aan in de Groninger Archieven, archief 1502 (losse stukken), inv. nr. 96 – correspondentie van J.A. Bodewes (samensteller rubriek ‘Noorder Rondblik’ in het Nieuwsblad van het Noorden) over rijmpjes en liedjes, ca. 1970.