Tachtig jaar getrouwd in Muntendam (1737)

Ik heb wat zitten grasduinen in de ’17th/18th Century Burley Collection Newspapers’ van de British Library, waarop de Groningse UB sinds vorige week een trial heeft.

Het trefwoord Groningen leverde daarin maar liefst 2188 treffers op. Bij steekproefjes tot het jaar 1750 bleek het vaak te gaan om bekende gebeurtenisssen als het beleg van 1672, de diverse stadhouderlijke intochten, de gruwelijke kerstvloed van 1717, de provinciale loterij van 1722/1723 (met Londense verkooppunten en winnaars), en de oproeren van 1748 en 1749. Maar er zitten ook wat minder bekende zaken bij.

Zo verging er in december 1717 een vrij groot Engels schip tussen de Groningse kust en Borkum. Ook wist ik niet dat de Groningse hoogleraar Barbeyrac aan de andere kant van de Noordzee zo beroemd was. Niet alleen verscheen in 1738/1739 een door hem geannoteerde Engelstalige editie van Hugo de Groots’ werk over het oorlogsrecht, ook werd Barbeyrac na zijn overlijden in 1744 door een Engelse krant herdacht. Al verraadt de beknoptheid van de passage dat er op dit punt nog geenszins de latere Britse in memoriamcultuur bestond:

“His reputation is too great, to need the fable assistence of a Character in a News Paper”,

aldus The Penny London Advertiser van 4 mei 1744. Maar het alleraardigste bericht uit Groningen was wel dat van 2 april 1737 in de The Daily Gazetteer:

“They write from Groningen that the wife of Martin Jans died lately at Muntendam, a place in the jurisdiction of that city, in the 110th year of her age, after an illness of about 4 days. Her surviving husband is no less than 99. They were both born at Muntendam, and baptised at Zuibroek, where they were also married, the woman at 30 years of age, and the man at 20, so that they had been married about 80 years.  The man still enjoys a good share of health and understanding, but is almost overcome with grief for the loss of his wife, who, tho’ so much older, was more lively, and took the chief care both of his person and houshold affairs.”

Ook Groningerland kende dus zijn extreem viefe centenaires.