Een linke kwibus

Dankzij de zuidoostenwind hoorde je in de hele binnenstad het gejuich vanuit de Euroborg. Al kon je moeilijk onderscheiden of ze nou voor Groningen of voor Ajax juichten. Het was iets over vieren op de torenklok van de Martini. Ik kwam net uit de Walburgstraat en fotografeerde een niet eerder opgemerkt reliëf op de blinde muur van de Nieuwe Harmonie,

Toen ik dat gedaan had en oversteken wilde naar het Martinikerkhof, moest ik inhouden, omdat er een fietser aankwam, een forse vent met een kale kop van tegen de dertig. Hij stopte voor me en zette zijn voet dwars voor die van mij op de stoeprand. “Meneer u heeft vast verstand van digitale camera’s”, zei hij, terwijl hij zijn hand naar de binnenzak van zijn leren jasje bracht. Ik zag aan zijn ogen dat hij flink onder de dope zat. Ik zei niets, wendde me met een geërgerde zucht van hem af en stak achter zijn fiets langs de straat over. “Vuile kankerjood”, hoorde ik hem schreeuwen, “je bent zeker een fan van Ajax!”.

Hij deed alsof hij me achterna wilde komen, maar ik liep rustig door en hij besloot verder te rijden. Om de hoek, buiten zijn zicht, hield ik in. Ik had namelijk zo’n vermoeden dat hij me achterna zou komen en in een ontmoeting met deze figuur op een verder verlaten Martinikerkhof had ik weinig zin. Ik keerde dus op mijn schreden terug en stak de Kreupelstraat in, waar nog wel een paar groepjes mensen liepen.

Mijn vermoeden bleek juist, want hij kwam me tegemoet. Opnieuw kreeg een scheldpartij naar mijn hoofd. Toch draaide hij om, fietste langzaam onder de arcade aan de overkant langs, keek bij het Kwinkeplein nog wel even achterom in mijn richting, maar ging daar ook wat sneller rijden. Op afstand, bij de Grote Markt, schreeuwde hij iets onverstaanbaars. Daar zag ik hem ook de Hitlergroet brengen.