De drekmenner en zijn paard

Nog een verhaal van die oude heer:

“Op de hoek van de Polderstraat en de Meeuwerderweg woonde Van der Woude. Die man was mijn vriend.

Hij werkte bij de gemeentereiniging. Hij reed met een kar en daar had hij een eigen paard voor. Als drekmenner had hij een eigen paard dat door de gemeente werd gehuurd. Dat paard stond ’s nachts in de stal achter het huis en het moest er door de gang naar toe.

Van der Woude ging met een groot schepnet alle straatputjes bijlangs om die met dat net leeg te scheppen. Zijn paard was zo mak, die wist precies waar ie stoppen moest. Hij liep van put naar put.

Van der Woude wou nooit iemand op de bok van zijn wagen hebben. Ik mocht wel op de bok, maar dan moest ik zingen. Het liedje van Kleine Liesje, dat vond-ie prachtig. Pas veel later heb ik begrepen dat zijn dochter zo heette.

En dan had hij zijn laatste lading naar de Drekstoep gebracht – dat was ginder aan de Verlengde Lodewijkstraat – en dan kwam hij weer terug en nam hij bij de staande bar van café Vos aan de Oosterweg een klein klokkie. Zo’n staande bar, daar kon je wel een klokje kopen, maar dan moest je wel blijven staan als je het opdronk.

Voor de deur van het café gaf hij eerst zijn paard een klap op de kont. Die liep dan naar huis toe. De vrouw deed de deur open en het paard liep zo door de gang naar de stal.”