Jannes, de kegelopzetter van het Boschhuis

In de Oosterpoorter, onze wijkkrant, hebben we eens een verhaal gehad, waarover de familie van de hoofdpersoon hoogst verbolgen was. Als hoofdredacteur ben ik toen nog bij die familie over de vloer geweest om hun grieven aan te horen en de gemoederen te sussen. In 1994 was dat.

Vandaag bleek tot mijn verrassing dat dezelfde hoofdpersoon ook voorkomt in een verhaal van Stadjer, in het Nieuwsblad van het Noorden de dato 28 januari 1969. Volgens Stadjer had deze hoofdpersoon…

“…het ontmoedigendste baantje wat er in deze stad bestaat: hij is kegelopzetter. Al 49 jaar. het hangt hem mijlenver de keer uit.”

Dat laatste is niet helemaal conform het verhaal in onze wijkkrant, indertijd, maar vooruit. Stadjer zou Stadjer niet zijn, als hij het triest stemmende karakter van het werk niet haarfijn uit de doeken wist te doen:

“Er komt een bal aanrollen, die alle kegels, die je net met veel moeite hebt opgezet, tegen de vlakte maait. Je bukt voor de tachtigste keer die avond om alle kegels opnieuw overeind te zetten. En dan moet je als toppunt van zelfkastijding die bal nog terug rollen.”

Johannes Boorsma, zo heette de kegelopzetter, deed dit werk 49 jaar lang bij de kegelbanen van de kegelclub KIOS (Kegelen Is Onze Sport) in het Boschhuis aan de Hereweg.  Stadjer was daar een avond op bezoek geweest om te constateren dat de kegelbanen er hard achteruit gingen:

“Als het regent staat het water op de baan. Gooit iemand een bal te hard weg, dan slaat een medaillekast tegen de vlakte. En vorige week is een kegeljongen onder algemene bezorgdheid door de vloer gezakt.”

Het wachten was op het gereed komen van de nieuwe Martinihal met zijn geautomatiseerde kegelbanen, die de menselijke kegelopzetter overbodig zouden maken Maar Jannes Boorsma vond dat best. Met de 12.750 ton kegels die hij in al die jaren overeind zette, en de 13.000 ton aan ballen die hij in al die tijd terugrolde, was hij er wel mee klaar, aldus Stadjer.