Hoe gastvrij kan een Lutjegast zijn?
Geplaatst op: 2 maart 2010 Hoort bij: autobio 3 reacties
Een gevalletje in Lutjegast dat herinneringen bij me oproept. Het bestuur van de dorpsvereniging is daar afgetreden, na kritiek dat het niet pal achter een stel bewoners van de Abel Tasmanweg stond. Deze mensen zijn tegen de komst van een psychososiale woon-/werkvoorziening in hun omgeving. Voornaamste bezwaar van deze bewoners is dat de voorziening hun huizen minder waard maakt.
Punt 1, Het dorpsbestuur vertegenwoordigt het belang van het hele dorp, niet enkel dat van een straat. Als dorpsbestuur hoor je niet klakkeloos achter elk deelbelang aan te lopen. Dan maak je je volstrekt ongeloofwaardig.
Punt 2 kan het inderdaad in het belang van het dorp zijn zo’n voorziening, ook al sta je er niet over te juichen, te accepteren. a) Horen zulke voorzieningen bij onze samenleving. Je kunt ze er niet uit verbannen, ze moeten ergens een plek vinden. En dan maar zeggen dat het niet bij jou maar bij een ander moet, is bij voorbaat een zwaktebod. Al is dat laatste, besef ik, geen principiële, maar een strategische overweging.
Daar komt nog een andere, eveneneens strategische, overweging bij. Weet je je dorp of stadswijk te vrijwaren van dit ‘mindere kwaad’, dan sta je uitermate zwak als er iets zwaarders op je af komt. Dan kan je met het beste fatsoen nog maar heel moeilijk nee zeggen, zonder terecht van egoïstisch nimbyïsme beschuldigd te worden.
Die overwegingen waren zo ongeveer de onze, toen we als Buurtoverleg Oosterpoort een jaar of tien geleden besloten om géén actie te voeren tegen de komst van een Exodushuis voor resocialiserende ex-delinkwenten in onze buurt. In onze ogen viel er politiek en juridisch ook weinig aan te doen. Het was een particuliere instelling, en geen gemeentelijk of corporatief initatief. En gemeentelijke exploitatievergunningen hielden en houden echt geen rekening met de achtergrond van bewoners in een groepshuis. Gelukkig niet.
Maar een comité van particulieren uit de omgeving was mordicus tegen de komst van Exodus. Het organiseerde een actie, waarbij 600 handtekeningen werden opgehaald. Een van de leden bestond het zelfs, om een overval op onze gewone maandelijkse werkvergadering te organiseren. Moest je als voorzitter aan een tjokvol vergaderlokaal, gaan uitleggen, waarom dit punt niet op de agenda kwam te staan. Wat gelukkig lukte, zodat alle opgetrommelde demonstranten afdropen en er uiteindelijk toch gewoon vergaderd kon worden.
In die tien jaar is er bijzonder weinig overlast van het Exoduspand geweest. Nog steeds ben ik er trots op dat ik toen mijn rug recht gehouden heb. Het ware te wensen, dat de dorpsvereniging van Lutjegast dat ook gedaan had.
groninganus 
Het is vaste prik maar toch schrik je altijd weer van de reacties van omwonenden. Op een van mijn vorige adressen kwamen plannen voor een asylzoekerscentrum, ook zo iets. Consternatie! Er kwam een buurtgenoot aan de deur, type kleerkast, die mij op barse toon vroeg of ik veur of teeng was, en dat ik dat op zijn lijst moest zetten. Buren begonnen erover dat ze een grote hond gingen nemen, anderen wilden een hoge muur rond hun tuin zetten. Ik vond het behoorlijk eng worden. De gemeente beloofde als wisselgeld een geluidswal tussen het spoor (met denderende vam-treinen) en onze huizen maar blijkbaar vond men dat de herrie van het spoor de waarde van de huizen minder beinvloedde dan dat azc. Uiteindelijk ging het hele geval niet door, niet door acties van buurtbewoners maar doordat het aantal asylzoekers drastisch terugliep, het coa had geen belangstelling meer voor de locatie. Inmiddels is het tot tevredenheid van de buurt een bedrijventerrein geworden. De geluidswal is er nooit gekomen.
Het welbekende nimby-effect lijkt helaas steeds sterker te worden.
Ik kreeg ooit, al stond ik zéker niet als eerste op de lijst, een gloednieuwe huurwoning aangeboden. Nieuw opgeleverd. Niemand wilde hem. Omdat er een woonvoorziening voor verstandelijk gehandicapten naast zat. Ik heb er met veel plezier gewoond én had geweldig leuke en sociale buren. Kortom: ik was er blij mee, met de onterechte en ongegronde angst van al die andere potentiële huurders die de woning hadden geweigerd.