‘Panneern! Panneern!’

Over het venten met vis en dergelijke in het Winschoten van voor 1900 las ik:

“En de visch uit den Dollard werd daarlangs aangevoerd. Karren, zelfs boerenwagens met schelvisch kwamen van Finsterwolde of den Ganzendijk binnen. En kruiwagens met bot of schol. “Panneern! panneern!” hoorde men schreeuwen: ’t was om een kleinen eenigszins haringvormigen, witachtigen visch, de panharing, aan den man te brengen. Maar of die venters geen Muntendammers waren? Ik weet het niet meer; de kerels schreeuwden in elk geval hard genoeg om het te zijn.

En dan kwam reeds vroeg de oude Voske naar de brug geschommeld met haar garnalenkorven, die door haar wiegelenden gang zoo sterk in beweging waren, dat zij de touwen stevig moest vasthouden, anders zou het juk van de schouders vliegen. Ondanks haar jaren liep zij iederen werkdag in den garnalentijd van Finsterwolde om ons van haar waar te voorzien. Zij behoefde niet te roepen of reclame te maken. Ieder kende haar: Voske was Voske. Hoe zou men van een ander dan Voske garnalen hebben kunnen koopen. Ik denk dat men nog al van haar hield, vooral de kinderen, tegen wie zij met haar tandeloozen mond wat vriendelijks zei en wien zij geschenken in de hand drukte, natuurlijk garnalen.”

Bron: ‘Op en om de ‘Oude Pijp’ te Winschoten’, Oud Winschoten, jaargang 3 (2000) pag 11-20, met name pag. 13. De oorspronkelijke tekst stond in een nummer van het Maandblad Groningen uit de jaren 1920.