‘Wie Groningen niet kent, kent Nederland niet!’

‘Er gaat niets boven Groningen’ heeft zo zijn voorgangers gehad. In elk geval vanaf 1933 tot na 1953 hanteerde men hier de slogan: ‘Wie Groningen niet kent, kent Nederland niet’.

In die leus klinkt het calimero-complex van Groningen door.  De gemiddelde Nederlander liet Groningen links liggen en dat bedroefde Groningen zeer. Groningen probeerde de gemiddelde Nederlander daarom aan te praten dat deze een incomplete Nederlander was, zolang hij of zij Groningen niet had bezocht.

Bovenstaande sluitzegel, buitgemaakt op een veilingsite, toont het beeldmerk van de campagne. In dat logo is verwerkt, hoe Groningen zichzelf zag. Boven alles uit steekt natuurlijk de Martinitoren. Daarachter zie je de kop van Mercurius, want Groningen liet zich er graag op voorstaan dat het de derde handelsstad van het land was. Op de Martinitoren de uil die met zijn wijsheid symbool mocht staan voor Academie en wetenschap. Dan een hele rij rokende schoorstenen voor de industrie, een stuk of wat korenaren voor de landbouw en een harpje als pars pro toto voor muziek, of nog breder: cultuur.

Van die symbolen hebben de korenaren, de fabrieksschoorstenen en Mercurius afgedaan. Nog steeds staan de Martini, de uil en de harp recht overeind. Sommige stadjers moeten ook weinig van die uil hebben. Kregen zij hun zin, dan bleef alleen dat harpje nog over aan de voet van de Martini.