Geen wijven-, maar een meidenkeel

“I decided to stay in England”, vertelt Jantina Noorman in een interview uit 2004:

“…and joined Musica Reservata after all. Michael Morrow, the leader of the group, discovered my ability to imitate several vocal styles. For his interpretation of “early” music he did not want a “trained” voice, but a voice that sounded like “ordinary” people’s voices.”

De mezzosopraan benoemt hier precies wat Musica Reservata voor mij zo aantrekkelijk maakte. Ik hou niet zo van het belcanto dat veel oude muziek verknoeit, maar bij een goeie stem met folky interpretaties ben ik een en al oor.

Ik heb Noorman vanuit mijn geheugen wel eens een viswijvenscheur toegeschreven, maar dat was ten onrechte. Zo blijkt althans uit een stuk of wat nummers van Musica Reservata, die onlangs op YouTube zijn gezet door een bejaarde Columbiaan. Het gaat louter om Spaanstalige liedjes, en vooral het eerste toont aan dat Noorman eerder een meiden- dan een wijvenkeel opzette:

• Juan del Encina – Triste Espana sin ventura
• Juan del Encina – Cucu, cucu, cucucu
• Anoniem – Dale, si le das
• Anoniem – Pase el agua