Vriendinnetje, doodgereden door een zatlap
Geplaatst op: 2 december 2011 Hoort bij: autobio 17 reactiesVanochtend herinnerde ik me in mijn halfslaap opeens de achternaam van mijn eerste vriendinnetje hier in de stad. Ze heette Geerts.
Haar voornaam wist ik natuurlijk nog wel: Jolande. En als ik aan haar denk weet ik ook nog hoe haar stem klonk. Ik heb wel eens het idee dat dat bepalend voor mijn memorie is: dat ik iemands stem onthoud. Iemand van wie je de de stem kwijtraakt, is prijsgegeven aan de vergetelheid.
Ze was iets langer dan ik, had lang sluik blond haar, een knap gezicht met zachte trekken, ook een zacht karakter en kwam uit Goor in Twenthe. We leerden elkaar kennen op de Kemenade, de ruimte bovenin VERA. Het was een bloedhete week in mei 1977 en ze vroeg me of ik met haar mee wilde gaan naar Vlieland, om te kamperen op Stortemelk. Dat wilde ik wel. Na het opzetten van de tent hebben we zitten zoenen op een duintop, in de ondergaande zon. Ja, zo clichématig ging dat nou eenmaal. Maar het vervolg was gecompliceerder. Ze bleek het een of andere trauma te hebben opgelopen waarover ze absoluut niet wilde praten, iets waar ik op mijn beurt niet goed mee uit de voeten kon, zodat onze verkering maar heel kort heeft geduurd, een week of drie hooguit.
We bleven de eerste jaren wel bevriend, ook toen ze een andere vriend kreeg, die met haar in het oude RKZ woonde. Die vriend had ook moeite met haar trauma, bleek eens in een vertrouwelijk gesprek, maar kon er goed mee leven.
Een jaar of wat zag ik haar af en toe nog op VERA, tot ik daar zelf veel minder kwam. Toen is ze definitief uit zicht geraakt. Ik dacht zelfs dat ze verhuisd was.
Tot ik haar zuster, die bij me in de buurt woonde, jaren later eens sprak in de kroeg om de hoek. Zij vertelde dat Jolande doodgereden was door een alcomobilist. Een mededeling die voelde als een klap in mijn gezicht.
Nu Jolandes volledige naam weer tevoorschijn kwam uit de krochten van mijn geheugen, besloot ik er eens mee te gaan zoeken in het gedigitaliseerde Nieuwsblad van het Noorden. Het bleek een fluitje van een cent om meer te weten te komen over de toedracht van het ongeluk.
Het gebeurde in de tijd van de Heineken-ontvoering, op 8 november 1983 om half een ’s nachts op de Plantsoenbrug. Jolande werd aangereden door een leeftijdgenoot. Hij reed door in zijn witte BMW en liet haar zwaar gewond (met ernstig hersenletsel) achter op het brugdek, maar kwam na een poosje terug om poolshoogte te nemen en werd toen herkend door getuigen. Hoewel hij er opnieuw vandoor ging, kon de politie hem klemrijden. Op zijn auto zaten inderdaad nog sporen van de aanrijding.
Een dag later overleed Jolande in het Academisch Ziekenhuis, na een operatie. De dader, die een bloedproef weigerde, bleef eerst ontkennen, maar hield dat niet vol. Hij had al vaker dronken achter het stuur gezeten, toen alleen met materiële schade. Een half jaar later werd er vier maanden celstraf tegen hem geëist, met een rij-ontzegging van drie jaar. Uiteindelijk bleven daar in het vonnis tien weken cel en twee jaar ontzegging van over.
Er was nog een gevolg. Na het ongeluk is het niet goed gegaan met Jolandes vriend. Hij stapte uit het leven, hoorde ik van haar zuster.
De initialen van de dader hebben niet opnieuw in de krant gestaan. Ik denk dat ik ze gemakkelijk in het telefoonboek van dat jaar zou kunnen traceren, want de letter P. omvat hooguit 10, 12 pagina’s, het is een half uurtje werk om die op zijn voorlettertjes door te vlooien. Maar wat voor zin heeft dat, anders dan kwaad in de zin?
Vanaf het moment dat Jolandes zuster me het hele verhaal vertelde, heb ik wel altijd een enorme hekel aan alcomobilisten gehad. Ik kon mijn mond ook nooit houden, als ik iemand zag die vanuit de kroeg met een stuk in de kraag achter het stuur zou gaan zitten. Maar ik vlei me niet met de gedachte dat mijn afkeuring ooit geholpen heeft.
groninganus 
Weet je niet, al zou het maar 1 keer wel geholpen hebben …
Een kippevelverhaal
ook ik heb niets met alcomobilisten en als we maar met genoeg antialcohol in het verkeer zijn gaat het wel helpen.
Heftig verhaal Harry…. met een nog heftiger einde. Goed te lezen dat je ook fijne herinneringen hebt aan Jolande, hoe cliché ze ook waren.
En de alcomobilist zal altijd blijven, hoe we onze afkeuring ook laten merken.. het is alleen te hopen dat ze geen schade aanrichten aan anderen.
Mooi opgeschreven, Harry. Triest verhaal.
Diepe waardering voor je verhaal, Harry.
Dat iemand zo jong overlijdt aan bijvoorbeeld een fatale ziekte is al zo ontzettend zwaar, maar als dit door alcohol in het verkeer komt, is het al helemaal niet te verteren. Ik kan me goed voorstellen dat je er jaren nadat het gebeurde nog zwaar ontdaan van was.
De dader is er nog leuk mee weggekomen ook.
Leuk hoor, die individualisering van de maatschappij, maar dan grijpt niemand meer in als zo’n gast lam de cafédeur uitgaat naar zijn auto. Ik vind dat je gewoon iemands autosleutels moet afpakken en een taxi moet bellen.
Helemaal herkenbaar helaas. Mijn nichtje werd, toen ze nog maar 16 was, doodgereden door een dronken automobilist. Ik heb een enorme hekel aan mensen die met een slok op achter het stuur stappen. Of die, na drie biertjes, zeggen: ‘dat is toch helemaal niet zo erg, drie biertjes?’ Grom. Om van de walgen gewoon.
niet ‘de’ maar ‘te’ natuurlijk…
Het ontroert me om je zo betrokken te zien…
Emotioneel, confronterend verhaal. Je hebt het mooi neergezet Harry..
Ontroerend verhaal.
Drank maakt echt meer kapot dan je lief is, maar dat zullen sommigen wel nooit of te laat inzien.
Ja dan begrijp je ineens beter waarom ter rechterzijde om strengere straffen wordt gevraagd.
10 weken cel voor zo’n daad van iemand die al vaker dronken achter het stuur had gezeten vind ik echt onbegrijpelijk.
Een echte downer, Harry. Levenslang.
Het is en blijft moord, en daar moeten strengere wetten voor zijn.
Zero-tolerantie!
Wat een treurig verhaal.
Ik lees dit als een aansporing om tot actie over te gaan als ik weer eens iemand met alcohol op in zijn auto zie stappen.
En toch en toch, uit mijn ervaring in de kroeg heb ik geleerd dat dit niet zo eenvoudig is als iedereen denkt! Je moet er echt wat voor doen. Maar zoals ik nu ook weet: voor je het weet scheelt het een leven.
ik was in die tijd erg close bevriend met Jolande en ook met Gunnar haar vriend.
haar dood heeft mij en haar naaste vrienden toen enorm aangegrepen.
ik vraag mij af wie je bedoeld met ‘Jolandes vriend’ ?
toch niet Gunnar?
Die naam staat me niet bij, nee.