“Niet teveel, maar wel tevreden”
Geplaatst op: 28 mei 2012 Hoort bij: autobio, Drenthe 9 reacties
Ik zweer het, ’t was werkelijk alsof ik het bordje voor het eerst zag. “Niet teveel, maar wel tevreden.” Ha, dat was nog eens een adagium waarmee ik kon instemmen, zo vergenoegd fietsend tussen Ubbena en Vries. Daar moest ik een foto van hebben.
Ik bracht mijn camera in gereedheid, zoomde in, en toen zag ik hem opeens: Brutus, de kennelijke bewoner van het pand, was woest achter zijn geraniums aan het gesticuleren: Wegwezen jij!!! Ik liet mijn camera zakken, gebaarde dat ik hem niet helemaal snapte en na een minuutje of zo kwam hij inderdaad naar buiten stiefelen.
Moi zei hij. Ik zei moi terug. Hij vroeg wat ik met die camera deed. Ik antwoordde: fotograferen. En wat ik dan fotografeerde. Nou, ik wilde een foto van dat bordje maken. En waarom wilde ik dan wel een foto van dat bordje? Dat is omdat ik het een mooi bordje vind, het is een bordje dat mij bijzonder aanspreekt.
En ja hoor, daar kwam het toverwoord in optima forma: privacy. Ik schond Brutus zijn persoonlijke levenssfeer als ik een foto van dat toch zeer openbare, voor elkeneen zichtbare en tevens buitengewoon leuke bordje maakte. Ik antwoordde op deze stelling dat hij me het fotograferen nu wel kon verbieden, maar dat hij absoluut niet in zijn recht stond. Hij zou de buurman erbij halen, die zat volgens hem bij de politie. En ik zei dat die het wel met hem eens kon zijn, maar dat ik dan dan mijn advocaat ging inschakelen wegens onrechtmatige daad.
Het voerde wat ver, allemaal. Ik had helemaal zin in en tijd voor gehakketak met een dorpsbromsnor die zijn buurman de hand boven het hoofd zou houden, zei Brutus dat ik de foto nog wel eens zou maken als hij niet thuis was en ben onder het luide roepen van domdomDOM voortgefietst.
Weer thuis herinnerde ik me dat ik de foto al eens gemaakt had. Heb hem nu teruggevonden. Binnenkort gaat er een printje van dit verhaaltje door Brutus zijn brievenbus. Het schijnt dat hij Google Streetview ook al op de knieën heeft gedwongen.
groninganus 
Zo tevreden is die meneer dus niet en klopt het bordje niet. geen wonder dat hij geen publiciteit wilde….
Ha, ik wilde dezelfde reactie geven als Annelies, dus nu: ik ben het met haar eens. Ooit wilde ik een huis kieken met een prachtige sering aan de gevel, kwam er ook iemand aan die het me ten strengste verbood zijn privacy te schenden. Ik heb er geen discussie van gemaakt. Ik denk dat men bang is voor diefstal of roof. Dat merk ik ook als ik ergens een mooi winkelinterieur wil pakken, krijg je de ergens logische reactie ook. Nu vraag ik eerst.
Een heerlijk herkenbaar verhaal, Harry. Ik kreeg het vorig jaar zomer ergens in de buurt van Jubbega eens aan de stok met de kennelijke eigenaar van een bouwvallig hok dat mogelijk ooit eens voor een schuur is doorgegaan. Terwijl ik een foto maakte van het geheel, klonk er vanuit een weiland achter me ineens een bulderende stem, die op vergelijkbare wijze vroeg wat dat wel moest met dat fototoestel. Nadat we een tijdje hadden staan discussiëren ben ik maar in de auto gestapt, want tegen zoveel domheid en dreigementen kan een normaal mens niet op.
Toch ‘ns kijken of ik die foto nog bewaard heb …
Zeker last van zijn aambeien, die man? 😉
Haha, ik kan er onderhand een boekje mee vullen.
Er valt niet tegen te praten, deze mensen luisteren niet, volgens mij hebben ze dat ook nog nooit gedaan trouwens.
En nu heb je het alleen nog maar over een bordje. Als het een portret was of kinderen heb ik er nog wel enigszins beeld bij.
Rare wereld soms.
Wij komen er heel vaak langs. Ik heb zelf nog geen foto van het bordje en je weet: ik vind het heerlijk om te fotograferen. 🙂
Wat een bizarre reactie. Echt heeeeel apart. Tjsk.
Mooi man, dit doet mij denken aan wat mij ergens aan het begin van de jaren ’70 overkwam. Ik was aan het snoeken in de buurt van Mensingeweer toen een man mij aansprak over het feit dat ik mij zijn ‘gerechtigheid’ bevond. “Doe most hier vot goan” zei hij. “Woarom mout ik hier vot goan, ik dou toch verder niks” repliceerde ik. “Dien kop stait mie nait aan” was het antwoord. Tegen een dergelijke logica kan niemand op. Ik ben uiteraard onmiddellijk vertrokken.
Zo’n reactie verwacht je toch helemaal niet van iemand die een dergelijk bordje aan zijn huis hangt.
Brutus, jullie hebben beide gelijk. Dus waarom niet elkaar halfweg tegemoet komen en vragen of Harry U ook in de foto wil zetten.