Mijn vader op het tuinpad (2)

Koop ik warempel dezelfde prentbriefkaart nog een keer. Maar geluk bij een ongeluk: dit exemplaar is op 23 aprl 1958 afgestempeld. De foto  blijkt dus niet op zijn vroegst van 1967 te zijn, zoals ik meende, maar is zeker tien jaar ouder. Zo lang kon een kaart blijkbaar lopen, zoals dat heet – courant zijn.

Nu pas valt me ook op, hoe smal de kennelijk pas aangelegde straat op de foto is. In 1967 werd deze verbreed tot vijf meter. Ook blijkt het slootje aan onze kant er nog te zijn. Dat was een soort open riool – er dreef een blauwachtig water in, dat ’s zomers met warm weer putachtig meurde. We hadden er een bruggetje overheen.

Met welke Oud & Nieuw  mijn moeder de dikke eikeboom voor ons huis om liet zagen, ben ik intussen te weten gekomen uit een gedigitaliseerde krant. Deze euveldaad vond plaats in de vroege ochtend van 1 januari 1966.  Naderhand kwam het Bevoegd Gezag nog bij ons naar het geval informeren, maar de kaken bleven natuurlijk stijf op elkaar. Het feit zal nu wel verjaard zijn, en ach, een boer die dat jaar stiekem 25 oude eiken velde, kreeg daar van de Kantonrechter maar 25 gulden boete voor en een voorwaardelijke gevangenisstraf (terwijl hij nog wel bestuurslid van Mooi Havelte was geweest). Die ene gulden als evenredige straf wil ik dan nog wel voor mijn moeder betalen, mocht justitie toch nog tot vervolging overgaan. De voorwaardelijke celstraf moet ze zelf maar uitzitten.

Even terug naar de kiek: links zie je niet zo’n bermsloot, maar wel het begin van een zijweg: de Molenweideweg (nu Hofweg). Het ontbreken van een bermsloot betekent volgens mij, dat aan deze kant van de straat nog geen woonhuizen stonden. Hier kwamen vrij stereotype woningwetwoningen – twee onder één kappers – net als in beide zijstraten. Het bouwplan voor deze woningwetwoningen dateert van juli 1956. Mijn grootouders van vaderszijde hebben in een ervan aan de Molenweideweg gewoond.

Medio jaren vijftig hadden de vrijstaande huizen aan onze zijde van de straat van voren dus nog een vrij uitzicht over weiland. Niet dat ik mij hier iets van herinner. Wel weet ik nog dat we àchter een vrij uitzicht hadden. De moestuin die er toen nog achter ons huis lag en waarin onder meer frambozenstruiken en aardbeienplanten stonden, was met prikkeldraad afgeschermd van het daar weer achter gelegen weiland. Bij dat prikkeldraad stonden wel eens koeien of kalveren die je dan kon aaien.

Hemelsbreed op een afstand van pakweg 130, 140 meter kon je de kruidenierswinkel van Vissia aan het uiteind van de Dorpsstraat  zien staan. Meen dat daar ook nog een boerderij schuin tegenover stond. Bij donker zag je vanuit onze keuken de gele lichtbak van Vissia in de verte. Deze maakte reclame voor D.E. (Douwe Egberts). Begin jaren zestig raakten we dit riante uitzicht kwijt door de bouw van de Van Riemsdijkstraat en Olthuusweg.

Wel bleven in het holst van de zaterdagnacht de brommers hoorbaar, van mannen die in Havelte of Meppel het café hadden bezocht en  langs de Van Helomaweg huiswaarts keerden. Het sonore geluid van hun Zündapps en Kreidlers stierf langzaam weg, leefde soms vlaagsgewijs weer op, waarna het stil bleef tot de eventuele volgende brommer voorbijkwam.