Losgeslagen kinderen aan de Peizerweg
Geplaatst op: 2 november 2014 Hoort bij: autobio 14 reactiesZaterdag 1 november 2014, ongeveer half zes à twintig voor zes
Het is al vrij donker aan het worden en vanuit de stad op weg naar huis fiets ik langs de Peizerweg. Daar zie ik drie jochies langs de rand van de stoep staan. Ze hebben een bult bladeren in hun armen. Ik heb nog niets door, maar als ik ze passeer, krijg ik de volle laag over me heen.
Ik ben laaiend. Ik stop, stap af en schreeuw dat ik ze dat af zal leren. Vlak voor ze hef ik mijn hand op. Een van de jongetjes zegt nu heel timide: “Sorry”. Ik vraag of hij denkt dat dat genoeg is, dat dunne woordje sorry van hem, maar laat mijn hand al zakken.
Dan beent zijn vader uit het huis. Die is een stuk of drie koppen groter dan ik, heeft kennelijk de scène gezien, maar ondernam dus totaal niets om te voorkomen dat zijn kroost argeloze voorbijgangers met straatvuil belaagt. Wel roept hij boos dat ik geen kinderen moet slaan. Ik zeg dat ik helemaal niet sloeg, geef toe dat ik wel dreigde, en roep: “Voed je kinderen eens op, klojo”. Denkelijk vanwege mijn stemverheffing en dat scheldwoord vindt hij reden voor een jijbak (“Je bent zelf onopgevoed”) en maant mij om verder te rijden. Maar ik heb geen woord van excuus van de man gehoord en ik sta op de openbare weg. Ik kijk naar het nummer van zijn woning en zeg dat hij gezien is. Hij vraagt honend of hij nu bang voor mij moet zijn. Nadat ik nog enige malen herhaald heb dat de klojo zijn kinderen eens op moet gaan voeden, zie ik in dat die boodschap absoluut niet landt en rij ik inderdaad maar verder, met een flinke dosis adrenaline in mijn lijf.
Als ik eerst het adres en vervolgens de man zijn naam googel, blijkt het zo’n kunstenaar die louter aan zwaar gesubsidieerde projecten doet en daarbij werk maakt dat (mij althans) volkomen koud laat. Daar heeft hij het blijkbaar zo druk mee, dat de opvoeding van zijn kinderen erbij inschiet.
Uiteindelijk zal dit ten koste van hemzelf gaan, maar dat krijgt hij nog wel door.
groninganus 
als je zo uit je slof schiet voor een paar kinderen met een handvol bladeren, dan ben je zelf nog een kind!
Zoals geschetst was het veel meer dan een handvol en kreeg ik het spul in het bijna-donker onverwacht over me heen (gelukkig niet in mijn ogen, doordat ik een bril draag). Maar bedankt nog voor je invoelingsvermogen.
Andere optie: de heer in kwestie ging helemaal op in zijn artistieke inspiratie. Bij onderkennen van beschreven gebeurtenis, realiseerde hij zich plots en terdege schromelijk tekort te schieten in de verantwoordelijkheid die hij voor de kinderen had genomen; misschien waren het de zijne niet, juist omdat een 100%-opvoeder moeilijk tegelijkertijd 100% kunst kan bedrijven. In situaties waarin mensen zich in verlegenheid gebracht weten worden vaak oneigenlijke argumenten gebruikt. Kunstenaars beschikken doorgaans over één opmerkelijk talent. Gebruikelijk lijkt te zijn dat praktisch-technische sociale omgangsvormen afleiden van gehoor geven aan artistieke roeping en niet onderdeel uitmaken van.
Zeer terecht dat je afstapte en de kinderen op hun gedrag aansprak. De timide houding is al een bewijs dat ze best wisten iets te hebben gedaan dat natuurlijk absoluut niet kan. Jammer dat die klojo zich ermee bemoeide, daardoor worden de kinderen alleen maar bevestigd dat hun gedrag blijkbaar wel mag. Maar hopelijk is door jouw optreden toch enige twijfel gezaaid.
Overigens moet je er niet aan denken wat er kan gebeuren, wanneer iemand zonder bril die troep in zijn gezicht en dus ook in zijn ogen krijgt.
Meheer is student zeker 😉
Het waren jochies met bladeren, geen gangsters. Tenminste zeiden ze “sorry”, dat was voldoende.
Niet te zwaar tillen en volgende keer een ietsje vroeger naar huis ?
Nuo dat je hier van schrikt en boos wordt, dat kan ik mij goed voorstellen! Of je er goed aan doet om aan die boosheid gehoor te geven, dat betwijfel ik ten zeerste. Of de kinderen timide reageerden omdat ze wisten dat ze iets deden dat niet mag? Ik denk eerder dat ze timide reageerden omdat je nogal dreigend overkwam 😉 Ook niet echt een pedagogisch verantwoord voorbeeld, als je het mij vraagt. Niet dat ze dat van hun pa wel kregen blijkbaar, maar ben jij dan een haar beter? Al met al zijn het wel gewoon kinderen. En opvoeding of niet, elk kind haalt wel eens kattenkwaad uit. En dit kattenkwaad was gelukkig nog vrij onschuldig met bladeren. En die mogen deze tijd van het jaar dan best vies zijn, dood zal je er niet aan gaan!
Je schrikt op zo’n moment wel even natuurlijk, maar zo lang die kinderen geen eikels, kastanjes of erger nog: stenen tussen die bladeren steken, valt het allemaal nogal mee.
Heel diplomatiek was je reactie niet, kinderen van tegenwoordig willen best in discussie maar standjes of zelfs een opgeheven hand, nee dat kennen ze niet meer en je schiet er niks mee op. Maar dat neemt niet weg dat het raar is dat ze het blijkbaar normaal vinden om voorbijgangers te bekogelen met rommel. Met bladeren (maaisel, water, sneeuwballen, rotjes enz) spelen is leuk, maar die dingen gooi je als fatsoenlijk spelend kind naar elkaar. (tot het niet meer leuk is en er eentje huilend naar huis holt). Ouders zouden dat moeten uitdragen. Ik verbaas me er al jaren over dat Nederlandse ouders onverschillig zijn of het zelfs leuk vinden als hun kroost zich brutaal of aanvallend gedraagt tegenover wildvreemden. Battavieren zijn we, diep in ons hart.
Batavieren waren gedisciplineerde Romeinse soldaten.
Ik ben er van overtuigd dat hun kinderen respect voor volwassenen hadden, want dat werd in die tijd volop genoemd als deugd. (Hoewel het veelvuldig noemen ervan nu juist weer zou kunnen duiden op een gebrek eraan, je weet het nooit zeker in de geschiedeniskunde).
Jij hebt duidelijk niet genoeg klokhuis gekeken 😉
Kinderen voor kinderen bedoel ik natuurlijk.
Het is eigenlijk droevig hoe het eigen verleden onder het mom van leukigheid wordt vermangeld. Want dit soort stereotypen blijft hangen.
Batavieren als oer Nederlanders: het slaat aan alle kanten nergens op.
Ten eerste waren het indringers die onder Romeinse dwang en bescherming het rivierengebied bezetten, en ten tweede zijn ze waarschijnlijk allemaal weer weggetrokken in het zog van de Romeinse aftocht.
Maar in de 19e eeuw had nationalistisch een eervolle klassieke mythe nodig, en de opstand van Claudius Civilus voldeed aan de propagandadoeleinden.
Het heilig verklaren van de eigen kinderen, dat zover gaat dat ze zich mogen botvieren op andere mensen, is een rotte vrucht van de jaren zestig.