‘De Boonen’

Na het lofdicht op de zoepenbrij staat er een ode aan de bonen in de schriftjes van Siepko Lameris. Hoewel bonen in de negentiende eeuw een gangbaar voedsel vormden in heel Groningerland, lijkt dit vers afkomstig uit het Oldambt:

De Boonen

De boonen geven mark en bloud
En smaoken goud.
Bie zeuven boonen ’n goud stuk spek,
Dij dat nait lust, dat is ’n gek,
Dat is gaint nao d’Oldamster trant,
Gaint oet het Grönnegerland!

’n Man, nait wied van honderd jaor,
Mien bessevaor,
Et zuk er drijmaol daogs van zat,
Mien vaor, dij zag al daoge dat,
Kreeg ook de smaok en dut hom ’t nao,
En hom aop ik weer nao.

Krieg ie alsmits gain boonenpap,
Ie worden slap;
Waor zij nait bie de ribben staon,
Het nooit ’n man zien wark goud daon.
Wacht eerst zoo lank er meel in zit
Din geft ’t eerst regte pit.

Al zai ‘k maor ain dij boonen et,
of ‘k mie gaauw zet:
As hij maor even wenkt nao mie,
Ben ik al klaor en stao hom bie,
En ‘k laot zoo lank nao binnen gaon,
As ’t maogien is voldaon.