Jan Jaap Zijlstra pronkt met andermans veren bij #MooiGrunnen
Geplaatst op: 6 maart 2015 Hoort bij: De actuele wereld, Ommelanden, Webdinkies | Tags: Abiant, Jan Jaap Zijlstra, vv Middelstum 14 reacties
Middelstum vanuit het westen gezien. Gister plaatste ik deze door mij gemaakte foto op Twitter onder de hashtag #MooiGrunnen. Blijkbaar vindt men hem mooi, want hij is acht maal geretweet.
Stemt dat tot tevredenheid, je hebt ook lui die zich niet vergenoegen met simpel retweeten, maar rustig de auteur/fotograaf uit de tweet knippen, om die dan zo te plaatsen:
Het is dan alsof ze zo’n foto en het bijschrift zelf hebben gemaakt. In deze parasitaire vorm is de tweet inmiddels twee maal geretweet en een paar keer gefavoritiseerd.
Er zijn dan mensen die vinden dat je daar blij mee moet zijn. Nou, dat ben ik dus helemaal niet met het wegpoetsen van mijn naam. Per slot van rekening heb ik de moeite genomen voor een goede compositie, wat destijds enig heen en weer rijden bij Stitswerd vergde. Bovendien heb ik deze foto geselecteerd uit de serie die ik er schoot, wat ook weer enige tijd en moeite kost. Deze meneer Jan Jaap Zijlstra deed er in elk geval geen flikker voor. Hij pronkt slechts met andermans veren.
Deze meneer Zijlstra noemt zich op zijn profielpagina , afgezien van Hoofdtrainer van de VV Middelstum,”sportliefhebber”, en hij vertelt daar ook dat hij twee kinderen heeft in de leeftijd van dertien en elf jaar. Hoe sportief is het, als je andermans foto’s onder je eigen naam op Twitter plaatst? En zou meneer Jan Jaap Zijlstra zichzelf inzake mijn en dijn een goed voorbeeld vinden voor zijn kinderen?
Er zijn nu drie uur verlopen sinds ik meneer Zijlstra via Twitter op deze sneue actie van hem wees. Geen woord van excuus, helaas, hoewel meneer Zijlstra getuige enkele retweets in de tussentijd wel actief op Twitter was. Blijkbaar behoort meneer Zijlstra tot de types die denken: “Ik hou me muisstil, dan drijft de bui vanzelf over”. Nou, dat doet ze dus niet.
groninganus 
Een of andere simpele van geest heeft ooit het fabeltje de wereld in geholpen dat iets (tekst of beeld) vrij te gebruiken zou zijn ómdat het ergens op het internet staat. En andere simpelen van geest papegaaien dat maar al te graag na. Onzin natuurlijk. Op een uiting in tekst of beeld rust per definitie auteursrecht en intellectueel eigendom van de maker, in welke verschijningsvorm dan ook. Papier, elektronisch, in klad of op een bierviltje doet er niet toe. En behoeft dus voorafgaande toestemming voor hergebruik. En nog een misverstand: dat hoeft er niet bij te staan. Formeel is dat dus ten overvloede, maar staat er toch vaak bij, ter beoogde preventie van… Zie eerste zin. Doet men dit niet, laat dan op zijn minst de naam van de maker in tact.
Kijk, dat de foto gereproduceerd wordt vind ik niet erg, dat is nu eenmaal de aard van Twitter. Maar die foto dan reproduceren terwijl men de naam van de maker verwijderd heeft, dat stoort me in hevige mate.
Precies. Dan is het geen (vermeende) onwetendheid meer maar bewuste obstructie. Als variant op het pronken met andermans veren schoot mij hierbij metaforisch te binnen dat de man in kwestie dan als nar pronkt met de kleren van keizer.
Zo had ik verleden week gedoe op een pagina op Facebook, over Den Andel. Daar werden diverse foto´s en stukjes tekst (door mij geschreven) afkomstig van mijn website geplaatst, waarbij één stukje tekst zelfs iets gewijzigd was, met een enorme taalfout nog wel, die ik zelf nooit zou hebben gemaakt. Zonder bronvermelding natuurlijk. Toen ik op elk stukje reageerde dat dat rechtstreeks van mijn website afkomstig was, met de link erbij ten bewijze, reageerden diverse mensen: Tja, dan moet je het maar niet open en bloot op internet zetten hè… En de zg beheerder meldde: houden we het hier nu weer gezellig, of moet ik er een advocaat bij halen? Tja dat zou wél een idee zijn, dan hadden ze tenminste wél geweten dat ze fout zaten 😉
Een advocaat die op no cure-no pay basis hiermee aan de slag gaat, kan een goeie boterham verdienen.
Die lui met die flauwekulsmoes ‘Dan moet je het maar niet op internet zetten’ – die stelen vast ook fietsen van straat en appels uit de kratten die de groenteboer op de stoep heeft staan?
Nog een voorbeeld. Als secretaris van een vereniging verstuurde ik onlangs een brief, waarvoor ik ooit een huisstijl heb ontworpen, zodat al het schriftelijk materiaal van de vereniging uniformiteit uitstraalt.
Gisteren ontving ik van een andere club een brief die in exact dezelfde huisstijl was opgemaakt, inclusief de lettertypen.
Ik heb daarop de betreffende secretaris geattendeerd op het overnemen van mijn ontworpen huisstijl en dat zoiets feitelijk ‘jatwerk’ genoemd kan worden.
De betreffende secretaris reageerde in een e-mail met de argumentatie: “Ik heb onze tekst in uw format gezet. Omdat het een open toegankelijk word-bestand was, zag ik hier geen bezwaar in”.
Maar gelukkig vermeldde deze man er ook bij inmiddels hun opmaak te hebben aangepast.
Zo is het maar net. Jij maakt prachtige foto’s. Het wordt tijd dat ze een keer gebundeld worden. Daar moet toch een uitgever voor te porren zijn: “Ons mooi Groningen”.
Het moest niet mogen … Sterker nog, het mag en het hoort natuurlijk helemaal niet, maar doet er zo weinig aan. Terwijl een mailtje met een vraag om een foto te mogen gebruiken en/of op zijn minst even een bron te vermelden zo simpel is …
Tsja het is natuurlijk niet zo sjiek, maar ik vind het minstens zo kinderachtig dat de man op jouw blog dan direct publiekelijk aan de schandpaal wordt genageld.
Waar ik nog bij wilde zetten (drukte te snel op plaatsen) dat ik je blog met veel plezier lees, ik kijk elke dag eventjes. Ik vind het dan jammer om dit soort zurigheid aan te treffen!
Even voor de goede orde: ik heb meneer eerst rechtstreeks via Twitter aangesproken:
Hij verkoos niet te antwoorden, maar was wel actief op Twitter door meeermalen dingen te retweeten. Hij moet dus mijn antwoord op zijn toeëeigeningsactie hebben gezien. Pas na drie uur was ik dit stommetje spelen dermate zat, dat ik dit logje produceerde. Van “direct” aan de kaak stellen is dus geen sprake. Hij heeft zijn kans wel degelijk gehad, trouwens hij had hem inmiddels al drie dagen kunnen nemen, maar volhardt gewoon in het negeren. Als hij alsnog netjes zijn excuus aanbiedt en die tweet verwijdert, wil ik dit logje ook nog wel weghalen – zo ben ik dan ook nog wel weer.
Het is een kleine moeite om òf je naam òf weblogadres op je foto’s te plakken. Dat voorkomt het bovenstaande misbruik wel niet, maar ik denk altijd: dan kunnen ze in ieder geval weten van wie het origineel is.
Ik vind die signaturen vaak afbreuk doen aan de foto’s. Bovendien: als eigenaar van een fiets zet je je naam toch ook niet op die fiets, als je die hem ergens parkeert? En de groentewinkelier hoeft al zijn buiten liggende fruit toch ook niet van zijn signatuur te voorzien? Wat in een openbare ruimte voor het grijpen ligt, is niet per definitie vogelvrij, zou men moeten weten. Gelukkig weten de meeste mensen dit ook wel. De wetgeving over copyright is ook duidelijk zat.
Dan maar een lelijk signatuur, het is voor iedereen duidelijk zichtbaar van wie de foto is. Maar goed, ik spring ook uit m’n vel als mijn foto’s mèt signatuur gejat worden op internet. En het lijkt me wel handig om je postcode in je fiets te laten graferen, en zeker in zo’n studentenstad als Groningen :-).