Almanak! Aalmanak! Alamanak!

De revelatie van de dag was deze almanakverkoper. Deel uitmakend van een drietal “Groninger celebriteiten” (studentikoos voor stadsfiguren, straattypes) en voorkomend in een feestalbum van het Groninger studentencorps Vindicat atque Polit uit 1889.

Van zijn beide metgezellen zijn de namen niet goed leesbaar. Die van hem is dat wel.  Maar “Alamanak” was ik ook al eens eerder tegengekomen.

Hij lijkt wel wat op de zeebonk James Onedin van de Onedin Line.  Hij heeft een houten poot, blijkbaar overkwam hem ooit een ongeluk. En aan zijn zijde draagt hij de mand met almanakken – tenminste, in de tijd rond de jaarwisseling zitten er almanakken in die mand. Mogelijk verkocht hij in andere jaargetijden ander klein drukwerk: liedvellen, prentjes, pamfletten en blauwboekjes.

Dat Alamanak inderdaad een bekende Groninger was, blijkt uit een krantenbericht uit 1888, toen hij een openbaar feest opluisterde met zijn speciaal voor de gelegenheid mobiel gemaakte aanwezigheid:

“Beide muziekkorpsen presenteerden hunne diensten en boven aller geluid klonk de roep „almanak” van onzen bekenden houtenbeenigen almanakverkooper, die gedekt door eenen deftigen steek met kokarde op den bok van een der rijtuigen zat.”

In een hoofdartikel uit 1891 komt zijn ventersroep in duplo voor, ook hier weer zonder de vierde a die zijn naam bij zijn konterfeitsel kreeg:

“Almanak, Almanak! probeert ons te herinneren, dat het nog voor zoo kort Nieuwjaar was en we dus nog niet al te véel op het zachtere weer moeten vertrouwen…”

—

Met dank aan Harry Kraaij voor de revelatie.