En dan kom je thuis met een kloostermop

Wilde eigenlijk het Westerkwartier in, maar tegen windkracht 5 in fietsen is niet mijn hobby. Daarom op herhalingsbezoek geweest. De kuil van zondag bleek  alweer grotendeels gedicht met schoon zand:

Vlakbij, aan het Omgelegde Eelderdiepje, stond een onbeheerde landmetersdinges – ik mag toch hopen dat die magnifieke berk blijft staan?:

Vrachtwagens reden af en aan, een shovel zorgde voor de verspreiding van het aangevoerde zand:

Keek of er in de venige grond op de kant van de weg nog iets bijzonders lag. Zo te zien niet, behalve dan dat hier op de voorgrond rechts van het midden een hele grote baksteen uit de bult aarde piepte:

Hij paste zelfs niet in mijn bakkie, zo’n joekel was het:

Nog even verderop gekeken, waar het patroon van zandopduikingen met veen ertussen zich herhaalde:

Ook liggen daar nog twee betonnen voetstukken voor lang verdwenen hoogspanningsmasten – dit is er een van:

Thuis gekomen meteen de baksteen gemeten. Hij blijkt 32 x 15,3 x 8 cm. Een klassieke kloostermop dus, uit de Hoge Middeleeuwen:

Nu was dit het enige exemplaar, verder wijst er weinig op dat hier ooit stenen gebouwen hebben gestaan. Maar zo’n baksteen kan ook hebben gediend als onderligger voor een stookplaats, bijvoorbeeld op een veenterpje, of als fundament voor een dampaal. In het eerste geval is zo’n veenterpje hier mogelijk niet onderkend.

Overigens lijkt zich bij het schoonmaken een (plantaardige?) structuur in het oppervlak van de baksteen af te tekenen.