Eeuwig groeien de coniferen

Deze nogal saaie foto van coniferen op onze erfgrens, door mij gemaakt in de warme zomer van 1975, had eventueel moeten dienen als bewijs in een rechtszaak.

Het kwam zo. Volgens mijn moeder keek, nee loerde onze buurvrouw ‘Olde Ale’ vanuit haar keukentje steeds weer ons huis in. Omdat mijn moeder daar meer dan beu van was, en Olde Ale volgens haar niet wilde luisteren, liet mijn moeder coniferen tegen de erfgrens neerzetten, nog net op onze grond.

Olde Ale echter, meende dat het haar territorium betrof. Onder het motto “Ikke grond kopen en ie der bossies op zetten” kortte zij de coniferen in met een grote heggeschaar. “Hele tjoeken haalde ze derof’, aldus mijn moeder die dit horticulturele vandalisme tamelijk begrootte.

De coniferen bleven groeien. Olde Ale haalde de gemeente-opzichters erbij en die spanden een draad van het midden van de ene kadastersteen naar het midden van de andere kadastersteen. Zij kwamen eenparig tot de conclusie dat de coniferen op onze grond stonden. Zij gaven mijn moeder, kortom, gelijk.

Dat vond Olde Ale niet leuk! Terwijl mijn moeder was “an de liende” aan het hangen was, begon Olde Ale met modder te gooien. “De hele was had ik eronder”, vertelde mijn moeder. Zij vulde een emmer met water en gooide dat over Olde Ale heen: “’t Was net een verzöpen kadde”.

Mijn moeder belde zelf de politie met de mededeling dat ze voor eigen rechter had gespeeld. Volgens haar praatte de politie met Olde Ale en zei haar dat ze op moest houden. Sindsdien heerste er een ijzig bestand bij ons in de straat.

De coniferen bleven groeien.