Afscheid van Henk Kampen

Ik bewonderde Henk Kampen al voordat ik hem leerde kennen. Dat kwam door de bijzonder fraaie kaartjes die hij gemaakt had voor de dissertatie van Jan van den Broek. Toen ik het boek las, zat ik daar gewoon bij te likkebaarden.

Henk bleek de vormgever van de Groninger Archieven. Hij was de man die de bewegwijzering en het programmablad voor de Dagen van de Groninger Geschiedenis verzorgde, diverse archiefwebsites ontwierp en smoel gaf aan menige tentoonstelling.

Vanmiddag, bij het afscheid nemen in het crematorium, kwam nog even ter sprake dat we complimenten vaak voor ons houden tot het te laat is. Gelukkig heb ik mijn bewondering niet onder stoelen of banken gestoken, toen ik Henk een jaar of zes, zeven geleden leerde kennen. Het staat me bij dat hij ze wat wegwuiverig en lacherig ontving en er misschien wat op afdong. Zelf was hij geneigd zijn prestaties te relativeren.

Henk Kampen zijn karakter leek wel wat op dat van mijn pa: introvert, liever op de achtergrond, bescheiden, aardig, oprecht, aan velen sympathiek. Net als mijn vader kon hij zich helemaal op zijn werk gooien – hij nam dat dus wel eens mee naar huis. Er was ook een verschil: Henk rookte met groot genoegen zijn shag, terwijl mijn vader nooit wat van tabak heeft willen weten. Maar dat maakte weer niets uit wat betreft de kwaal die ze beide in een half jaar tijd te gronde richtte. Een hersentumor is gewoon vette, domme pech.