Hoe Plopatou mij ontmaskerde als BVD-agent

Plopatou zoals gezien door Roel Wijnants (2012), Flickr cc.

Zoals menige lezer zal weten, ben ik jarenlang duvelstoejager geweest voor het Buurtoverleg Oosterpoort, de bewonersorganisatie van de Groninger Oosterpoortwijk. Die club had destijds nog een eigen pandje, een voormalige politiewijkpost op het adres Mauritsstraat 1.

Het moet ongeveer in 1993, 1994 geweest zijn. Op een dag stonden er meerdere plastic tassen bij ons voor de gevel – volgepropt met oud papier. Dat papier kwam niet van ons of een andere club bij ons in huis. Qua papierophaalderij was het tijdstip ook incourant, de maandelijkse oud-papierophalers van carnalvalsvereniging de Trefplonzers waren twee weken eerder onze buurt al door geweest en zouden pas over een week of wat weer terugkomen. Als dat papier zolang tegen onze voorgevel zou staan, ging dat zich allicht verspreiden en zouden wij erop aangekeken worden. Daarom heb ik dat spul maar naar binnen gehaald. Omdat ik nieuwsgierig was naar de herkomst, ben ik de inhoud van de tassen door gaan nemen. Een adres kwam niet tevoorschijn, maar tussen de kranten zat wel een verscheurde brief met de aanhef “Geachte heer Hanswijck de Jonge”.

Die naam kwam me vaag bekend voor, en een paar dagen later ging me een licht op: Hanswijck de Jonge, was dat niet de ware achternaam van de stadsfiguur Plopatou? Maar die wist ik wel te wonen: aan de Brandenburgerstraat, op nummer 14.

Dus ik met die plastic tassen vol oud papier naar dat adres en Plopatou bleek inderdaad thuis te zijn. Hij reageerde heel aardig, tegemoetkomend en sympathiek en zou voortaan beter opletten wat er met zijn oud papier gebeurde. Hoe die zakken nou bij ons buurtpandje terecht gekomen waren? Het was hem een raadsel. Maar, zo vertelde hij, de BVD had het al jaren op hem voorzien en die snuffelde zijn oud-papier wellicht door. Ja, de BVD moest het hebben gedaan.

Goed, ruim tien jaren gingen er voorbij en ik schreef in de UniversiteitsKrant iets wat Plopatou niet zinde. Er kwam een lang en handgeschreven epistel in de UK-brievenbus, waarin hij mij beschuldigde van het weghalen en doorsnuffelen van zijn oud-papier – en ik zou vast en zeker ook lid van de BVD zijn!

Het schrijven in de UK-brievenbus was een kopie van een ingezonden brief die hij naar de stadsredactie van het Dagblad van het Noorden had gestuurd, zo stond er in een post scriptum achterop de envelop. Uiteraard was ik daar niet zo mee ingenomen. Ik zat zelfs een beetje in de piepzak,moet ik bekennen,  maar het Dagblad plaatste Plops epistel gelukkig niet. Toen ik een Dagblad-collega in de buurt ernaar vroeg, verklaarde die, dat ze wekelijks wel een stuk of twee of drie van zulke ingezonden brieven van Plopatou kregen. Alleen bij zeer hoge uitzondering werden die geplaatst.