Goena-goena in mijn gang

Op de zolder van die boerderij in Tinallinge lag een vrachtje bijenboeken en vooral -tijdschriften die ik wel mocht hebben. Ze waren er achtergelaten door de vorige bewoner, die bijen hield.

De oudere tijdschriften, deels van ver voor de oorlog, zijn ingebonden en voorzien van een ex libris van ene H.C Mansveld. Erg mooi kan ik het stukje grafiek niet vinden, mij teveel vage floep, maar ik vond het wel enigszins intrigerend. Er staat een boekenkast op waar een paar kloeke delen voor liggen met op de rug de naam van de spirituele veelschrijver dr. L.A. Rademaker, kennelijk het geestelijk kompas waarop Mansveld voer. Verder toont het ex libris een paar bijen, veel kristallen, een notenbalk met de eerste tonen van een mij onbekend muziekstuk, naast enkele hippie-achtige motieven die je ongetwijfeld in kleur had moeten zien.

Wie was deze Mansveld? Delpher is mijn vriend. Volgens enkele kranten uit de jaren 1927-1930 betrof het een artistiek spiritist uit Den Haag. Hoewel hij nooit eerder aan schilderkunst had gedaan en ook niets van artistieke technieken afwist, maakte hij als medium in trance tekeningen en schilderijen naar de hand van overleden meesters als Jacob Maris, Anton Mauve en Fantin Latour. Met de laatste verstond hij zich in het Frans, een taal die hij nooit geleerd had. Volgens de spiritistische vereniging die een tentoonstelling met Mansvelds werk organiseerde, gaf het “stoffelijk bewijzen van een voortbestaan na de dood”. Ook deed Mansveld als kleine zelfstandige aan “geestesfotografie” en “direct handschrift”. Later schijnt hij zich op vertalen te hebben toegelegd. Zo kwam er in 1951 een bijenboek uit, dat Mansveld uit het Duits overgezet had.

Een spiritistisch medium heeft dus met eigen speeksel die ex librissen op en in die ingebonden bijentijdschriften geplakt. Gelukkig liggen ze nog veilig in de gang. Zal even extra gespitst zijn op onverklaarbare hocus pocus en andere goena-goena, vannacht.