Ze zouden haar wel krijgen!

“Cornelia Bonties de Kerkenraad niet nae behoren gekent hebbende in haar trouwen, schoon sij van de diaconie veele jaaren was onderhouden geweest, soo word dit ter neder gestelt ter onderrigtinge van den Eerw[aarde] Kerkenraed, als sij Cornelia voorn[oemd] haer hulp eens mogt van nooden hebben.“

Op 2 september 1731 trouwde Cornelia Bonties, een jongedochter geboren te Oudeschans die daar jarenlang steun van de lokale diaconie had gekregen, met Leendert Leenderts Stousmeier of Stoutemeier, soldaat in de compagnie van de plaatselijke commandeur van Maneil. Cornelia vroeg geen toestemming voor haar huwelijk van de diaconie, hoewel ze daartoe eigenlijk verplicht was. De kerkeraad zon op wraak, maar kon weinig doen. Als Cornelia nog eens bij de diaconie aanklopte, wilden ze het haar wel even laten merken en daarom schreven ze het later die week maar op voor de toekomst.

Waarschijnlijk was dat verspilde moeite, want Leendert en Cornelia verhuisden, na een paar kinderen in Oudeschans te hebben gekregen, eerst naar Sappemeer, waar in 1739 nog een kind van hen gedoopt werd, en vervolgens naar de Kalkwijk onder Hoogezand, waar er tussen 1743 en 1757 opnieuw drie bijkwamen. Uit de 25 jaar tussen het eerste en het laatste kind kan je opmaken dat Cornelia er vrij vroeg bij was en nog minderjarig tijdens haar huwelijk. Ze zal dan als wees of halfwees aan de diaconie gekomen zijn, waarvan ze het bewind met die soldaat ontvluchtte.

—

Bron: Kerkeraadsnotitie Oudeschans d.d. 7 september 1711, in Toegang 732 (rechterlijk archief Westerwolde) inv.nr. 1074: kerspelprothocol, fol. 51 op scan 101.