Stuk ongeduld

Van de week kocht ik een ijsje in het buurtrestaurant. Het was wel weer voor een ijsje, nietwaar?

Dat dacht ik. Helaas hebben ze in het buurtrestaurant zo’n übermoderne kassa staan. Waarvoor je een hele ris codes uit je hoofd moet kennen. En aangezien het kassameisje de code niet kende of niet wist hoe het verder moest, sprak ze een leidinggevend collegaatje aan, die de code enzo wel kende, maar deze, ondanks de warmte en daarmee het ijsjesweer, nog nooit had ingevoerd, althans er niet in slaagde deze in te voeren, dus het duurde even, sorry.

Het duurde bij voortduring even. Ik merkte op dat ik maar alvast aan mijn ijsje begon, anders was het gesmolten, nog voordat ‘t afgerekend was  Maakte daarbij een gebaar alsof ik het hoorntje uit de verpakking wilde halen.

Ze keek me aan met een uitdrukking die van verbaasd naar vernietigend vergleed. Het verbaasd was spontaan (althans haar mond viel een eindje open). D’r vernietigende blik had ze al vaker op geoefend.

Sorry, had ik moeten zeggen, ik ben een stuk ongeduld.