Hoe Coco spel afdwingt

Elke ochtend, als ik mijn eerste koppen koffie gedronken heb en het getwitter alweer een beetje beu begin te worden, knikt er gekrabbel aan de deur van mijn studeerkamer. Het is Coco, die haar bedoeling kracht bijzet met klaaglijk gemieuw. Ze mag daar niet binnen komen, maar wacht rustig tot ik naar buiten kom, en trippelt dan naar het poezenspeeltje van haar keuze. De bedoeling is dat ik haar volg. Als ik bij het epeeltje van haar keuze arriveer, gaat haar kop omhoog: of ik met haar spelen wil. Haar zus Mimi, anders haantje de voorste, voegt zich meestal bij ons als we al even aan de gang zijn, bijvoorbeeld met een prop zilverpapier of met de touwtjes: