Wanhopig huis zoekt baas

Kom ik door de stad gepeddeld, zie ik dit makelaarsbord aan de Eelderstraat in de Badstratenbuurt hangen. Er is een andere, betere naam voor zo’n bord, maar helaas, dat ben ik vergeten.

Anyway, ‘Huis zoekt baas’. Ik zie het al zoeken, snuffelend door wijken en langs straten, kwispelend naar woonconsumenten die misschien, heel eventueel gading zullen maken, maar nog even steeds even wanhopig zoekend als aan het begin van zijn queeste. Potentiële bazen keren zich in weerzin van hem af. Wie wil zo’n bedelend huis nou nog? Geeneen toch? Zelfs niet als het een en al bereidwilligheid zijn prijs nog maar eens ten overvloede verlaagt. Straks laat het zich nog veilen bij afslag – de laagste bieders trekken aan het langste eind, voor een absolute bodemprijs. Vooruit dan maar. Andere huizen zakken misschien nog verder in prijs, en wat dan? Dan is het gedoemd om nòg verder te moeten zakken. Dat gun je zo’n huis toch niet? Red het mensen, red het vlug! Voor het te laat is.