Mijn derde Konica Minolta

Toen mijn vorige Konica Minolta begin augustus in die verschrikkelijke bui bij de Matsloot verzoop, was dit een paar dagen later het beeld dat hij prijsgaf, qua boekenkast:

Blauw, blauw, blauw. Een week later probeerde ik het weer eens:

Dat zag er al iets beter uit. De grootste progressie was echter geboekt, bleek nog weer anderhalve week later:

Ik kocht een nieuwe camera, een bridge met superzoom, maar die vind ik toch  iets minder handig voor dagelijks woonwerkgebruik. Het opstarten duurt me te lang, zo ook de tijd die hij neemt voor het opslaan van foto’s. Ik wilde er weer een point and shoot bij, en omdat die ouwe Konica Minolta me bijzonder goed beviel, keek ik rond op Marktplaats. Net als dit voorjaar, toen ik het verzopen exemplaar op de kop tikte –  dat mijn kaduke allereerste exemplaar uit 2005 verving – betaalde ik er minder dan 50 euro voor. En in dit geval is de  camera ook nog eens bijzonder weinig gebruikt. Het beeld van mijn boekenkast zoals deze derde Konica Minolta van hetzelfde model (Z10) het nu geeft:

Er zat een kaartje van 16 Mb in. Die heb ik maar gauw verruild voor de kaart van 2048 Mb uit de verzopen Konica. Anders dan de camera zelf heeft deze kaart de wateroverlast goed doorstaan. Het blauwe beeld van de eerste foto’s ligt dus aan de camera en niet aan de kaart. Zulke kaartjes kunnen kennelijk best tegen een stoot water.

Aanstekelijke deun

Bij mijn oud-tante Lieuwkje en oud-oom Klaas in Feerwerd stond een soort van uit de kluiten gewassen nachtkast op de zolder van het binnenhuis (zoals het woongedeelte van een Groninger boerderij vroeger genoemd werd). Als je het wat afgeronde deksel op die kast oplichtte, kwam er een grammofoon tevoorschijn. In de zuil eronder zat een la met een doos spijkerachtige naalden, en een kloeke luidspreker. Er hoorden wat schellakken platen bij, die ik later kreeg, maar die al gauw gesneuveld zijn. Mijn favoriet was het nummer Valencia van Ben Selvin. Ik vond het net terug, het blijkt uit 1926 te dateren:

<

Hoe nat wordt de eenzame fietser

Ik had een afspraak in Sandebuur om half acht  en toen dreigde het al. Een vieze klamme warmte. Het kan in Nederland nou ook nooit eens gewoon zomeren, met een strak volgehouden ideaal temperatuurtje van 21 à 23 graden en hooguit wat schapewolkjes aan de lucht. Nee, of het is koud en zeiknat zoals vorige week. Of het is warm en sjompesnat zoals vanavond. Nat blijft het hier. Nat, nat, nat, hoe dan ook nat.

Goed, we zitten daar in een kas, een halfronde glazen stolp met een atomium-achtige vlakverdeling, begint deze hoosbui op al die driehoekige raampjes te roffelen. Het ging maar door en ging maar door. Mijn gastheer, hoewel erg enthousiast vertellend over zijn Sri-Lankese kerken uit de Nederlandse tijd, werd daar op een gegeven moment toch ook wel een beetje moe van, ook omdat hij al wat ouder is. Hij bood me aan om me met de auto terug te brengen. Maar ik had mijn regenpak bij me, sloeg zijn aanbod af en stapte weer welgemoed op de fiets.

Opnieuw over de Matsloot, nu tegen de wind in. Rikketikkketik doet de regen op het regenpak. Al er toe leek er hagel doorheen te komen, maar echte hagel bleef uit, gelukkig, net als het onweer, waar ik een beetje bang voor was omdat je daar toch over de vlakte komt. De koeien bij de weg naar het Leekstermeer stonden vlak bij elkaar en lieten het gutsende water gelaten over zich heen komen. Op de parallelweg van de A-7 riep iemand me vanuit een passerrende auto wat toe: “Bikkeeel!”. Een eretitel die me nog nooit eerder werd toegekend.

Eenmaal thuis zie ik dat de sloot naast de fietsenschuurtjes abnormaal vol water zit. En als ik mijn regenpak in de badkamer uittrek, blijkt dat niet helemaal waterdicht te zijn geweest. De onderste helft van mijn t-shirt is nat, het water kwam door de jasrits heen. Als ik mijn camera uit de jaszak haal, loopt daar zeker een half half decilitertje water uit. De camera doet het niet, achter de lens zie ik druppeltjes.

Tienertoer van nu doet jeugd tekort

Vandaag was ook in het nieuws, dat de Tienertoer na zeventien jaar afwezigheid een comeback maakt.  Zulks op verzoek van het Cultureel Jongeren Paspoort. “Wat is er mooier”, aldus de CJP-meneer in de Metro, “om in de zomervakantie helemaal zelfstandig op pad te gaan om van Den Helder tot Maastricht het land te doorkruisen.”

Ik kan dit beamen, want ik ben indertijd een paar maal op Tienertoer geweest. De eerste keer, op mijn zestiende, mocht ik nog niet alleen. Als reisgenoot werd Harm gecharterd, een leeftijdsgenoot bij me uit het dorp. Samen bereikten we vanuit het hoge Noorden het verre Maastricht. Dat we niet verder verkend hebben dan een patatkraam zo’n vijftig meter van het station, want we moesten toch ook wel weer op een christelijk tijdstip thuis zijn.

Gaandeweg bleek er tusen Harm en mij een verschil in inzicht te bestaan over het doel van ons reizen. Harm wilde het liefst een beetje rondslenteren, geloof ik, terwijl ik graag zoveel mogelijk musea wilde bezoeken. Op een bloedhete middag stonden we op het station van Geldermalsen. Het kan ook Zaltbommel geweest zijn. Hij stapte op een trein, ik bleef treuzelend achter op het perron en zo raakten we elkaar kwijt.

Het volgende jaar, op mijn zeventiende, heb ik in mijn uppie getienertoerd en wèl zoveel mogelijk musea bezocht. Ik bezit nog het plakboek met het overladen programma, museumfolders en toegangskaartjes. Veel musea kon je als tiener gratis in, andere vroegen hooguit een kwartje of twee:

Ik vermoed dat je nu zelfs met een CJP op zak heel wat meer kwijt bent, ook relatief, rekening houdend met de geldontwaarding op die termijn.  De Tienertoer van nu duurt ook maar een dag of drie, vier, wij hadden er maar liefst acht. De jeugd van tegenwoordig wordt ernstig tekort gedaan.

Hoe Essent munt slaat uit een verhuizing

Toen ik hier vier maanden geleden kwam wonen, stelde Essent mijn nieuwe voorschot op de energie-nota vast op 187 euro per maand. In mijn oude huis, met een gaskachel, enkel glas, veel tocht en hoge zolderingen was dat nog 69 euro per maand geweest. Ik vond het nieuwe voorschot dus rijkelijk hoog, temeer sinds me onlangs bleek, dat mijn nieuwe buren, in een eendere woonsituatie, nog minder betaalden dan dat oude voorschot van me.

Vandaag kwam de ‘jaarafrekening’ voor de verbruikte energie in de vier maanden dat ik hier nu woon (zie boven). Ik krijg ruim 600 euro terug. Daar ben ik uiteraard heel blij mee. Ook ben ik content met mijn nieuwe voorschot van 27 euro per maand. Minder verheugd ben ik echter met het feit, dat Essent, naar het mij voorkomt, een slaatje heeft proberen te slaan uit mijn verhuizing (en daarmee waarschijnlijk ook die van talloze andere klanten).

Volgens de juffrouw van de Essent Klantenservice die me net te woord stond, zou ik een formulier hebben gehad waarop ik de nieuwe woonsituatie e.d. nader had kunnen aangeven. Zo’n formulier heb ik niet mogen ontvangen. Ik ben dan ook van plan een klachtbrief naar Essent te sturen met het verzoek om de rente, die zij ten onrechte van mijn geld hebben gebeurd, aan mij te restitueren.

Ikea-lampjes niet echt duurzaam

Sinds begin februari maak ik gebruik van drie goedkope Ikea-armaturen die elk drie lampjes bevatten. Momenteel zijn al vijf van de negen lampjes kapot gegaan, terwijl ze lang niet alle dagen branden en als ik ze wel aanheb, dat hooguit voor een paar uur per dag is. Op de een of andere manier valt mij de levensduur nogal tegen. 'Goedkoop is duurkoop' geldt dus ook voor Ikea.

Was meteen al van plan om die armaturen te gaan vervangen door een beter lichtplan en zal daar nu maar eens werk van gaan maken. Ikea sla ik voorlopig maar even over.

Verkeerspark Assen, 1961

Ik kom er niet in voor, maar dat had best gekund, want ik ben er in die tijd en op die leeftijd ook wel eens geweest. Ik weet nog dat ik me lens trapte en anderen me voorbij stoven. Dat was dus geen succes.

Het filmpje is van het Drents Archief

KPN: een criminele organisatie

Geachte mevrouw Drenth,
 
Ik word nu nog steeds lastig gevallen over de apparatuur, die ik ik nog van de KPN in huis zou hebben.
Opnieuw ontving ik vandaag een brief met een dergelijke inhoud van Jacob Middendorp. Hij had een bedrijf – CEVA Logistics – ingeschakeld voor het ophalen. Dat bedrijf heb ik net gebeld, maar het wist vervolgens niet eens om wat  voor apparatuur het zou gaan!
 
NB: deze apparatuur – DE VOLKOMEN VERKEERDE ipv de bestelde Experia-box – heb ik op 19 februari al teruggestuurd naar het speciaal voor mij aangemaakte retournummer 3D08172, antwoordnummer 10090, 2260 VB in Leidschendam. Dat is gebeurd op het postkantoortje in mijn oude wijk, waar iedereen me kent en waar er dus ook getuigen van zijn dat ik die handel heb opgestuurd. Ik heb dit ook gemeld in mijn  klachtbrief van 20 februari die u in uw dossier heeft zitten.
 
Ik beschouw dergelijke KPN-brieven als stalkmail. Ik word er gestoord van en het is er niet ver van af of ik ga aangifte wegens stalking doen bij de politie hier ter stede.
 
NB: dat de KPN de klantrelatie als beëindigd beschouwd per 31 maart vind ik ook een hondsbrutale gotspe. Sinds 7 februari heb ik geen enkel gebruik meer gemaakt van KPN-diensten. Het als beëindigd beschouwen per 31 maart komt dan ook gewoon neer op diefstal.
 
Zou u, zoals u beloofd heeft in ons telefoongesprek, ervoor willen zorgen dat ik gevrijwaard blijf van elke KPN-post, van wat voor aard dan ook?
 
Alvast bedankt,
vriendelijke groet,
Harry Perton

Pinpas kwijt door nieuwe pinmethode

Ik ben vooralsnog geen fan van de nieuwe pinmethode. Normaal hou je je pinpas bij het pinnen in je hand, waardoor je hem als vanzelf weer in je beurs terugstopt. Nu zet je dat ding rechtop in de kaartlezer, om vervolgens met dezelfde hand de pincode in te tikken. Je geeft je kaart dus even uit handen, waar je hem vroeger vasthield. Dat is ook de reden dat ik mijn pas van de week eens vergat en kwijtraakte in een supermarkt waar ze de nieuwe pinmethode al hebben ingevoerd. (De caissière wisselde net van kassa nadat ik afgerekend had, waardoor zij het ook niet zag.)

De volgende dag, toen ik in een andere supermarkt wilde gaan pinnen, schrok ik me dus rot: er zat geen pinpas in mijn portemonnee. Gelukkig hadden ze hem nog bij de eerste supermarkt, maar wat zit je intussen in de rats!

KPN drijft klant tot wanhoop

Sommige klanten zijn als vlooien. Ik ben hondstrouw, maar je kunt beter een vlo dan een hond zijn, heb ik gemerkt.

Zo bel ik al dertig jaar via de KPN, eerst uiteraard het monopolistische staatsbedrijf, vanaf ergens in de jaren negentig de geprivatiseerde onderneming die moet concurreren. In die privatisering zag ik geen aanleiding om te switchen. Ik belde niet veel, wel relatief duur, waarschijnlijk, maar er was nooit gedoe, en gemakzucht weerhield me van omkijken naar een andere aanbieder.

Maar nu hebben ze me zover gekregen, dat ik een eind ga maken aan de relatie. Ze hebben me vandaag de hele dag op een monteur laten wachten, en ontkennen nu dat er een afspraak was gemaakt dat er een monteur bij me langs zou komen. En dit is binnen kort tijdsbestek al het derde punt waarop ze de boel weten te verprutsen.

Dit verhaal begint ruim drie weken geleden. Telefonisch geef ik de KPN te kennen dat ik ga verhuizen, dat ik op mijn nieuwe adres mijn oude telefoonnummer wil houden en dat ik daar ook internet en TV van ze betrekken wil.

Op maandag. 24 januari word ik nog eens opgebeld door de aardige Brabantse juffrouw die me te woord stond, met de vraag of ik voor een versnelde aansluitingsprocedure in aamerking wil komen. Ja, heel graag zelfs! De datum van maandag 7 februari wordt afgesproken. Er komt, zegt ze, in de week daarvoor per post een zogenaamde Experia-box met modem naar me toe, die nodig is voor de installatie. Of ik op de bewuste maandag 7 januari een monteur wil? Ja, wederom heel graag.

In de week voor maandag 7 februari heb ik het zo druk, dat ik er helemaal niet aan toekom om naar mijn nieuwe adres in Hoogkerk te gaan. Maar als de postbode daar vergeefs met dat pakket aanbelt, denk ik, zal hij het wel op een postkantoor deponeren, waar ik het dan kan afhalen.

Als ik op zaterdagochtend 5 februari in Hoogkerk aankom, en daar mijn nieuwe brievenbus leeghaal, vind ik echter vier gele briefjes van SelektVracht, dat ze even zo vaak  voor niets langs zijn geweest met een pakje van de KPN: “Het pakje is terug naar de afzender”.

Ik bel vrijwel meteen naar SelektVracht in Tolbert, maar tref daar een antwoordapparaat aan. ’s Maandags zijn ze evenmin telefonisch bereikbaar, staat op de gele briefjes. Die weg lijkt me dus afgesneden. Ik bel de KPN, en degene die me nu te woord staat geeft me gelijk: per post is inderdaad heel wat anders dan per pakketdienst zonder back-up.  Met excuses voor het ongemak, zal ik een nieuw Experia-pakket toegestuurd krijgen, nu voor alle zekerheid op mijn oude adres. Als dat binnen is, moet ik bellen voor een nieuwe monteursafspraak.

Op maandag 7 februari wordt ik desondanks door een monteur gebeld. Hij staat binnen tien minuten bij me op de stoep in Hoogkerk, zegt hij monter. Ik vertel hem dat hij niet hoeft te komen, omdat er geen Experia-pakket is, daar de KPN zo suf was dat per pakketdienst te sturen, en niet per post, zoals was gezegd.

Op woensdag 10 februari ligt er dan het briefje van de postbode in de bus, dat ik het nieuwe Experia-pakket de volgende middag vanaf 13 uur op het postkantoor kan komen ophalen. Dat doe ik inderdaad op donderdag 11 februari om even over 13 uur. Tot mijn verbazing blijkt het niet één pakket, maar zijn het er twee, een wat kleiner in een blanco doos, en een wat grotere in een doos met opdruk, waarbij niet het logo van Experia is grijs gemaakt, maar dat van interactieve TV. In beide pakketten zitten vrijwel identieke zaken, onder andere een afstandsbediening die duidelijk bedoeld is voor TV. Ik bel even later nogmaals de KPN, met de vraag of ze niet fout zitten. Ditmaal neemt een jongen op. Het gesprek – gevoerd vanaf mijn werk in bijzijn van mijn collega’s – verloopt aanmerkelijk minder vriendelijk dan de vorige gesprekken. Hij vraagt of er een modem in een van die pakketten zit, een zwart kastje. Een zwart kastje zit er wel in, zeg ik. Hij zegt dat de monteur op dinsdag 15 januari kan komen, maar dan moet ik wel de hele dag thuis zijn. Hoewel ik moeite heb met het feit dat ik de hele dag aanwezig moet zijn,  terwijl de fout bij de KPN ligt, geef ik maar toe. Hij noteert de afspraak, tenminste, dat denk ik, of:  in die waan laat hij me. Hij heeft zelfs nog gezegd dat hij op het formulier zou noteren dat ik voor een coulance-regeling in aanmerking zou komen, wat dat dan ook zijn moge.

Hoewel een bevestigingsbrief dit keer uitbleef, heb ik vandaag de hele dag vergeefs op die monteur zitten wachten. Na vijven, terwijl mijn broer het wachten even van me overnam, bel ik met de KPN. Blijkt die hele afspraak aan hun kant niet genoteerd te zijn. De vraag is of ik de 24-ste februari nog maar eens de hele dag op een monteur van ze wil wachten.

Ik was in alle staten, twijfelde, de dame zette me zeer langdurig in de wacht en vervolgens ben ik maar afgehaakt. Inmiddels heb ik besloten dat ik niet nog een dag voor Jan Joker op de KPN ga zitten wachten.

Morgen bel ik ze dat het wat mij betreft einde oefening is. Het nieuwe abonnement, zegt een van hun epistels, “gaat in op het moment van het eerste gebruik of uiterlijk 15 dagen na verzending van het installatiepakket”. Van gebruik is geen sprake, er zit zelfs geen signaal op de telefoonaansluiting in mijn nieuwe woning. Een ordentelijk installatiepakket voor internet en telefoon heb ik ook niet gekregen, alleen voor TV, zoals mijn broer nog eens wist te bevestigen. Ik sta dus volkomen in mijn recht. Er is geen contract.

Momenteel maakt de KPN vrij veel reclame voor het produkt dat ik van hun wilde betrekken. Ik zou zeggen: trap er niet in. Want je weet niet wat voor ellende je jezelf op de hals haalt.