Mijn kamerlid (tenminste dat mag ik hopen)

Het zal er om spannen of Linda Voortman opnieuw in de kamer komt. Volgens de peilingen valt ze net buiten boord. Wat jammer zou zijn. Ook omdat ze onlangs verkozen werd tot beste webpoliticus van Nederland.

De foto is van de Haagse fotograaf Roel Wijnants.

Eureka over de grup

Ik las eerst “gras” en dacht: “Fryslan heeft het energie-probleem opgelost”:

Foute focus

Nog een herinnerinng van vandaag. Een eind voor me fietst een jochie van een jaar of zeven, acht een paar meter achter zijn moeder aan. Hij heeft al zijn aandacht gericht op een schermpje in zijn hand, kijkt niet op of om en steekt plompverloren de weg over. Een auto stopt nog net op tijd. Wat er gebeurd zou zijn als die auto al iets dichterbij was geweest, daar moet ik maar niet aan denken.

Waar is oma? Waar is de jager?

Dat Friesche Vlag voor een pakketje van vier plastic knijpzakjes à 90 gram halfvolle kwark bijna 2 euro in de winkel durft te vragen, is tot daar aan toe. De wereld wil nu eenmaal graag bedrogen worden. Onvergeeflijk echter, is de revisionistische versie die de Friesche Vlag van Roodkapje geeft.

Zo noemt de Wolf in deze versie Roodkapje meteen al Roodhapje, waarmee hij zijn vileine bedoelingen èn de algehele plot van het verhaal bij voorbaat prijsgeeft. Ook blijkt Roodkapje zijn naam reeds te weten. Ze kent hem ook qua karakter al langer dan vandaag, want hij heeft weer eens honger. Dankzij al deze voorkennis weet deze Roodkapje waar de Wolf op uit is en troeft hem af met een kwarksnack. Zodoende wordt zij zelf geen Roodhapje, aldus de versie van de Friesche Vlag.

Van het enorm naïeve wicht in het oorspronkelijke sprookje, maakt de Friesche Vlag een gisse meid, die op alle eventualiteiten is voorbereid. Waar Roodkapje in het echte werk onverbiddellijk opgepeuzeld wordt door de Wolf, die haar als lekkerste voor het laatst bewaart, valt er in deze tandeloze remake geen druppel bloed. De Wolf wordt ook niet opengesneden, er gaan geen stenen in zijn maag en hij kiepert niet voorover in de put, om er nooit meer uit te komen, zodat niemand ooit nog wat van hem hoort. Nee, de Wolf blijft leven. En er valt warempel ook mèt hem te leven. Het is weliswaar een vervelende kwast, maar met een kwarksnack heb je geen kind aan hem.

In zekere zin zou je dit aspect van de herziene versie ook wel kunnen duiden als een vorm van gerechtigheid, omdat de Wolf in de oorspronkelijke versie met bijna bewonderenswaardig geduld het vervullen van een noodzakelijke behoefte tot het uiterste wist uit te stellen. Hij had immers Roodkapje ook wel dadelijk in het bos kunnen verorberen, maar dat wilde hij duidelijk niet en dat is maar goed ook, want dan hadden we helemaal geen verhaal gehad. Met de genade voor de Wolf, toegepast door Friesche Vlag, zouden we eventueel nog wel vrede kunnen hebben.

Wat echter zwaar op de maag ligt, is dat de zuivelgigant oma en de jager helemaal uit het verhaal heeft geschreven! In plaats van vier personen zijn er in de versie van Friesche Vlag nog maar twee. Nu was de rol van oma, toegegeven, in de oorspronkelijke versie al een tamelijk passieve, zij het dat haar personage naderhand nog werd opgeroepen door de Wolf, die zijn acteerwerk met een dusdanig talent deed dat Roodkapje er met huid en haar in stonk. Van deze passieve, maar cruciale rol van grootmoeder blijft nu niets over. Bovendien merken we niets meer van de jager, die met zijn handelende optreden een zeer gelukkige wending aan het oorspronkelijke verhaal wist te geven.

Het uit de vertelling mikken van oma en de jager, lijkt ons symptomatisch voor de huidige tijd. Mannen als de jager doen er niet meer toe met hun probleemoplossende vermogens. En het negeren van oma is de zoveelste manifestatie van de gerontofobie, waarmee onze samenleving, treurig genoeg, steeds meer behept is.