Notities bij de Noorse massamoord

Het is natuurlijk mooi van Wilders dat hij zich heeft gedistantieerd van de Noorse massamoordenaar die zo’n grote fan van hem blijkt, maar diens daad is nog steeds wel de uiterste consequentie van de giftige haatzaaierij waaraan de rechtse secte zich schuldig maakt.

De Noorse massamoordenaar noemt zich christelijk, zoals ook Wilders zegt op te komen voor de christelijke beschaving. Bij beiden is er sprake van een geperverteerde omdraaiing van iets wat een christelijke kernwaarde is, namelijk naastenliefde.

Overigens blijkt ook de Noorse massamoordenaar weer te beschikken over wapenvergunningen, en wapens die hij vrijelijk mee naar huis mocht nemen. Ik vraag me af: heeft de regering die Wilders en zijn fans gedoogt al maatregelen genomen voor het screenen van alle wapenvergunningen in Nederland, en het voorkomen dat er wapens bij politiek tuig van de richel thuis ligt?

Ook de kunstmesthandel mag wel eens even worden doorgelicht. In het geval van de Noorse Wilders-fan, is er immers sprake van een biologisch tuiniersbedrijf. Terwijl de biologische landbouw het gebruik van kunstmest juist uit den boze acht en het kwaadaardige voorwendsel er dus duimendik bovenop lag. Ik vraag me af: hoeveel Nederlandse fans van Wilders hebben de laatste tijd onder gelijksoortige smoezen enorme voorraden kunstmest kunnen opbouwen, terwijl de veiligheidsdiensten van de Haagse gedoogkliek een oogje dichtknepen?

CDA-ballentent

En ja, er mag op gegooid worden!

‘Verlos ons van uw praatjes over kunst’

“Nu de literatuur nog, hoor ik Halve Zoolstra sissen. Het gecastreerde haantje Rutte staat er bij en lacht. De biertappende hormoonophoping Opstelten staat er bij en schuddebuikt. De witte poederwolk Wilders staat er bij en snuift van genot. Verhagen valt nergens te bekennen, want hij kronkelt ergens daar beneden, tussen de palingen in de snotemmer.”

>>> Komrij (via Micha Boon)

Stempels voor Compostella

Een collega fietste in mei van Breda naar het bedevaartsoord Santiago de Compostella, waar de beenderen van Sint Jacob zouden rusten. Je moet onderweg langs het Jacobspad heel wat stempels in je pelgrimspaspoort hebben vergaard om in aanmerking te komen voor de aflaat van alle zonden:

Moeders, ontaardend met mobieltjes

Een paar jaar geleden zag ik op het Zuiderdiep een moeder fietsen met een kind voorop en een kind achterop, maar desondanks druk telefonerend. Zij had echter nog wel een hand aan het stuur. Onlangs legde fotograaf Jos Schuurman een soortgelijk geval vast. Maar dan met losse handen.

Visserijmuseum zoekt vrijwilligers

Het Visserijmuseum in Zoutkamp, dat vanmiddag trouwens open is, zoekt vrijwilligers. Met dit filmpje.

Zie ook.

Enver Hoxha en de tragische sigarenbandjes

Het bijhouden van een weblog biedt soms onverwachte voordeeltjes. Zo mocht ik een paar jaar geleden een keuze doen uit de boeken van een oud-docent van me. En, het geluk kan niet op, deze week overkwam me iets dergelijks. De executeur testamentair van een begin dit jaar overleden vrijgezel nodigde me uit om te kijken of er iets van mijn gading was in de boekenverzameling van zijn oude vriend, voordat deze collectie door een kringloopbedrijf zou worden opgehaald.

De oude vriend bleek nogal een luistervink geweest te zijn, die met radiostations op de hele aardkloot correspondeerde over de doorkomst van hun programma’s te onzent. Omdat deze correspondentie in eerste instantie menigmaal via ambassades verliep, wilden die nog wel eens hun propaganda opsturen, om tegemoet te komen aan de vermeende weetlust van de kersverse belangstellende. Zo gingen de verzamelde werken van Enver Hoxha, de maoïstische bunkerbouwer van Tirana, meen ik wel vijf keer door mijn handen heen. Wat des te curieuzer was, daar de oude vriend gold als een toegewijd christen-democraat.

De oude vriend was er zelfs ook geweest, in het toen nog potdichte Albanië – maar dat gold voor heel veel landen, getuige de vele reisboeken in diens collectie. Een derde speerpunt vormde duidelijk de Tweede Wereldoorlog. En verder viel er een baaierd aan thema’s te onderkennen. Zo zag ik voorlichtingsboekjes uit de jaren vijftig, als de ‘Berekening van vruchtbare en onvruchtbare dagen in het huwelijk’ door de indertijd moeilijk te onderschatten, en dus geheel ten onrechte vergeten professor Lieftong.

Uiteindelijk nam ik een flinke doos vol boeken mee: vooral Groningana met Westerwolde als focus, maar ook ‘Praetvaria’ van de ‘stukjesfabriek’ Eduard Elias, ‘Uit mijn communistentijd’ van Jacques de Kadt, en het Dagboek van Schermerhorn (deel I).

Een extraatje vormden een stuk of wat dozen sigarenbandjes, waarmee ik vanmiddag op mijn beurt een verzamelaar uit mijn kennissenkring blij ga maken. Thuis grasduinend door de berg bandjes, viel me op, dat de series met veelkleurige plaatjes, waar ik als jongen zo dol op was, me eigenlijk helemaal niet meer konden boeien. Het zijn nu juist de standaard-bandjes, die ik aantrekkelijk vind. Veel van de merken schijnen nog steeds te bestaan, maar of hun bandjes nog dezelfde zijn als die van weleer, onttrekt zich aan mijn waarneming, aangezien de sigaar langzamerhand uit mijn blikveld is verdwenen.

Overigens liet de berg bandjes me ook nog zitten met een vraag: hoe zou het toch komen dat de heren sigarenfabrikanten hun merken het liefst vernoemden naar tragische staatslieden? Ik bedoel, Karel I raakte tijdelijk, maar toch behoorlijk afdoende zijn hoofd kwijt, Willem II stierf aan de pokken toen hij sip terugkeek op een mislukte staatsgreep en met bruggenbouwer Schimmelpenninck is het ook nooit veel mogen worden. Vanwaar deze voorkeur voor politieke losers, dat zou ik wel eens willen weten. U kunt het antwoord op deze prangende vraag noteren in het reactievakje.

Bert, nog bedankt!

Naar de bollen, naar die heerlijke bollen

Kocht een bosje bloemen. In het boeket stak een recht stuk ijzerdraad met een kaartje van de organisatie die het boeket samenstelde. Als nuttige wenk voor de verzorging van de bloemen geeft die onder andere mee:

“Bestemd voor decoratie, niet voor consumptie.”

Kennelijk zijn er mensen die snijbloemen verorberen, als je ze daar niet van afhoudt.

Op deze gastronomische voorkeur doordenkend, voorzie ik de opening, binnenkort, van een restaurant met op het menu louter hongerwinterkost. De meest gewilde gerechten zijn er bloembollensoep, bloembollenprut en bloembollenpap.

In nog weer latere tijden zal dit restaurant culinair symbool staan voor de era Rutte.

Philips in Polen

Ons nationale xenofobendom mag op krantenfora graag fulmineren tegen de komst van Oost-Europeanen, die te onzent de criminaliteit zouden doen toenemen. Gezien de praktijken van Philips in Polen echter, is onze export van criminaliteit ook niet mis. Als vanouds is de linkerhand de koopmansgeest, de rechterhand de corruptie en samen zitten ze op een vette welvoldane buik.

Midas 65

“Als je even doordenkt, dan begrijp je dat je één ding niet moet doen en dat is teruggaan. Want die jeugd was helemaal zo leuk niet. Denk aan al die jaren dat je opgesloten hebt gezeten op school zonder dat je iets had misdaan. Aan je babytijd, toen je met je eigen poep in een theedoek tegen je billen aan gebonden in volslagen machteloosheid in een wieg lag te krijsen. En aan al die verkeerde mensen met wie je in zee bent gegaan. Nee, wie naar zijn jeugd terugverlangt, heeft een slecht geheugen. De toekomst loopt heus wel slecht af maar kan onmogelijk zo slecht zijn als de weg die ik gekomen ben.”

Bron

Via