Het razendsnelle verval van een Groninger stadswapen

Op de toren van Winsum:

– 12 september 2009:

– 26 juni 2010:

Vervolg

Jorissenvaart bijna dichtgegroeid

Onlangs maakte ik deze foto van de zogenaamde Jorissenvaart, gelegen tussen de Vondellaan te Haren en de buurschap Hemmen ten noorden van Haren. Dit kanaaltje slibt momenteel razensdnel dicht met groen. Beide wallen erlangs vormen elk één grote woestenij van bereklauwen.

Hoewel in 1838 gegraven voor een cichoreifabriek, heeft die Jorissenvaart enerzijds een open verbinding met het Helpermaar, terwijl ze aan de andere kant met een duiker onder de A-28 door verbinding heeft met het Noordwillemskanaal. Naar ik meende, had het vaartje daarmee een functie voor de afwatering van het hele laaggelegen gebied bij Hemmen tussen de Hondsrug en de A-28. En als je een afwateringskanaal dicht laat groeien, kan een overstroming het gevolg zijn.

Het leek me iets voor de bevoegde instanties. Maar toen ik mensen vroeg wie voor de Jorissenvaart verantwoordelijk waren, kreeg ik van de een te horen dat dit het waterschap Hunze en Aa’s was, terwijl iemand anders de gemeente Haren als eigenaar aanwees. Ik had weinig zin om eerste eens naar het kadaster te gaan, en besloot de aangetroffen toestand zowel bij de Dijkgraaf van het waterschap als de Burgemeester van de gemeente te melden.

De Burgemeester was het snelst met zijn antwoord. Hij ontkende dat er een gemeentelijke schouw op het vaartje rustte, maar de buitendienst van de gemeente Haren zou wel ter plekke gaan kijken “en indien nodig de sloot zeker schoonmaken”.

De Dijkgraaf volgde de Burgemeester op de hielen. Hij bleek mijn melding te hebben gedelegeerd aan de opzichter Watergangen en Keringen, die me een paar dagen later dit meedeelde:

“De onderhoudsplicht van de Jorissenvaart ligt inderdaad bij het waterschap Hunze en Aa’s en het is duidelijk dat hier maatregelen moeten worden genomen.
De vaart heeft een wateraanvoerfunctie voor het door u genoemde gebied; de afvoerfunctie is van minder belangrijk.
 
Hoewel de wateraanvoer op dit moment nog niet stagneert deel ik uw mening dat er  onderhoud zal moeten worden uitgevoerd, zeker voor wat betreft de oevers.
De welig tierende berenklauw zal, in overleg met de gemeente Haren als naastgelegen terreineigenaar moeten worden  bestreden.”

Hij wist nog niet hoe de bereklauw zou worden bestreden, gezien de effecten op huid en longen bij het onbeschermd kappen van deze jungle. Daarom heb ik hem gewezen op het middel, dat een Groninger bioloog net uitvond, met een kleine aansporing om snel te handelen:

“De krengen staan nu in de knop, of bloeien al. Als ze zaad verspreiden is de volgende generatie niet meer te keren.”

Ik ben benieuwd wat er nu werkelijk gebeurt.

—

Naschrift 28 juli 2010: Gemeente en Waterschap hebben de boel inderdaad opgeruimd, waarvoor hartelijk dank!

OV-Bureau vraagt ’t hemd van ’t gat voor gratis kaartje

Kan je een gratis busdagkaart krijgen van het OV-Bureau Groningen Drenthe, moet je ze eerst het nummer van je legitimatiebewijs verstrekken.  Dit lijkt me volslagen onnodig, aangezien je je ook niet hoeft te legitimeren als je gewoon een busdagkaart koopt. Voor die luizige 12 euro zie ik dus graag van de gunst af.

Hoogezand juint vuvuzelalawaaimakers op

Treurig, dat je je als gemeente hiermee wil profileren.

De comeback van het peerdevillersglas

Aangezien ik al enige jaren vrij weinig in de horeca kom, ontgaan mij de hedendaagse ontwikkelingen in de vormgeving van het glaswerk. Zo keek ik op het terras van een Hotel Gaasterland in Rijs nogal op van dit borrelglas, maar dan zonder voet.

Tegen de reisgenoot die met het voetloze borrelglas aan kwam zetten, opperde ik dat het me nogal onhandig leek dat  je het niet neer kon zetten en dus de hele tijd in je hand moest houden. Maar daarin was ik abuis, want weldra bleek er  toch een plat vlak onder de bodem te zitten, waardoor het glas stabiel op de tafel voor ons bleef staan.

Ik had nog nooit zo’n glas gezien. Maar vroeger had je in herbergen wel degelijk ook al glazen zonder voet, die je niet neer kon zetten. In zulke glazen – zo gaat het verhaal – kregen peerdevillers hun borrel. Ze moesten die staande opdrinken en dan heel gauw weer opsodemieteren asjeblieft.

Want ze werden vreselijk veracht, die peerdevillers. Misschien had dat met de stank van hun handwerk te maken, misschien ook met de bijzondere status van het huisdier paard, dat bijvoorbeeld nog steeds een hoofd en benen heeft in plaats van een kop en poten, zoals elke kleuter nog steeds terdege wordt ingescherpt.

Om verachting uit te drukken was peerdeviller ook een van de bekendste scheldwoorden in Groningerland. Inwoners van menig dorp en streek werden zo collectief te kakken gezet. De scheldnamendeskundige Dirk van der Heide noemt bijvoorbeeld Aduarder, Obergumer, Onderdendamster, Uithuizer en Oldambster peerdevillers.

De peerdevillers zijn totaal vergeten, ze vormden een beroepsgroep die je ook niet meer zo gauw op een markt van oude ambachten zult aantreffen. Maar hun glas maakt een comeback! Zij het met een minimale, maar overtuigende concessie aan de hedendaagse eisen van comfort.

Bron:

Dirk van der Heide en Fré Schreiber, Schelden, schelden dut nait zeer (Bedum 1989) m.n. de pagina’s 7, 8, 12, 66, 67, 69 en 94.

Hooiduivel in Aduard

In een weilandje aan de noordwestkant van de brug van Aduard, vlak achter de bomenrij langs het Van Starkenborghkanaal, zag ik vanmiddag een hooiduivel – iets wat lijkt op een beginnende windhoos, maar dat niet is. De hooiduivel bedaarde toen de eigenaar van het land met een tractor en wagen langszij kwam. Volgens een gepensioneerde boer die van de andere kant af kwam fietsen, was ’t verschijnsel in deze omgeving vrij zeldzaam. Maar hij wist wel dat het een heel stuk hooiland binnen de kortste keren kon schoonblazen. De boer op de tractor had dus geluk:

Rokjesdag is laat dit jaar

Okee, er zijn grotere problemen, heus, maar hebben we eigenlijk al een rokjesdag gehad dit jaar? Wel bescheiden aanzetten tot, dacht ik, zoals vandaag ook weer, maar toch niet het serieuze werk?

Fijke Liemburgtoernooi

(Vanmiddag gezien bij de Tiehof in Onnen.)

Paasvuren: een smerige gewoonte

Ben ingespannen bezig met het opruimen en archiveren van mailtjes. Opeens komt me een brandlucht in de neus. Ik kijk om me heen: er brandt niets. Ik loop naar mijn deur, de geur wordt sterker, en opeens krijg ik het door – het is weer Eerste Paasdag.

De wind is bijna zuid met een streepje west. De rook komt uit het westelijke deel van Drenthe.

Milieustrook blijkt vogelparadijs

Fotograaf Koos Boertjes documenteerde vanuit de lucht en vanaf het maaiveld een milieustrook bij de dijk even ten westen van de Eemshaven.

Deze strook is aangelegd ter compensatie voor de vernielingen, elders aangericht.  “Nooit heb ik daar zoveel vogels gezien”, zegt hij. Ook daar strijken nu lepelaars neer.

Mijn Hummer doet dat anders nooit…

Overigens zijn er steeds meer mensen die hun hond Hummer noemen, wist u dat? Dit blijkt uit onderzoek op basis van een databank met duzende honde- en kattenamen. Gisterochtend had de Nieuwsshow er een alleraardigst item over. Het staat hier.

Prutser legt waterberging aan

Je zou toch zeggen dat een aannemer zich verdiept in de structuur van een bodem, voordat hij zich met zwaar materieel op die bodem begeeft.

Nee hoor. Is niet zo.

Over deze aannemer heet het:

“Hij vermoedt dat er veen in de ondergrond zit.”

Nou, ik kan hem vertellen dat de bodem daar uit weinig anders dan veen bestaat. Meters veen.

ING houdt het geld van klanten liever zelf

De ING vrijdag: “Uw boekje met overschrijfkaarten is vandaag verzonden, meneer”.

De ING vandaag: “Nee meneer, dat boekje is vrijdag aangemaakt en moet nog worden verzonden. U krijgt het van de week in de bus.”

Ik: “Maar de kaart met de klikmelding is twaalf dagen geleden al bij jullie binnengekomen, waarom duurt het dan zo lang?”

Zij: “Er staan veertien dagen voor het aanmaken en verzenden van zo’n boekje, meneer.”

En dan klagen we dat het bij de overheid zo lang duurt, maar het grote bedrijfsleven is nog veel bureaucratischer dan de overheid. Dit is er een mooi voorbeeld van.